Ένας δικαστής εκπαραθυρώνεται από τον όγδοο όροφο μιας πολυκατοικίας.  Ένας ανθοπώλης σταυρώνεται σ’ ένα δέντρο, στη μέση του δρόμου. Ένας οικολόγος γίνεται λιώμα από μια μπουλντόζα. Ένα κολ-γκερλ δέχεται ένα βλήμα όλμου. Ένας Ρώσος κακοποιός βρίσκεται κρεμασμένος στα κρατητήρια του δικαστικού μεγάρου… Είκοσι δύο πτώματα μέσα σε μερικές μέρες…
Ποια σχέση υπάρχει ανάμεσα σ’ αυτά τα εγκλήματα; Αυτό είναι το ερώτημα που έθετα στον εαυτό μου αποκαμωμένος. Περιστοιχισμένος από μια ομάδα μπάτσων που είχαν την τάση να φιλοσοφούν υπερβολικά σχετικά με την ύπαρξη, αντιμετώπιζα μια κυβέρνηση που βρισκόταν σε αδιέξοδο κι έναν δικαστή που με εκλιπαρούσε να «τελειώνω». Κι ένιωθα ολοένα και περισσότερο ερωτευμένος με τη Φρανσίν, την πανέμορφη γυναίκα μου.
Με την ευκαιρία, να συστηθώ: ονομάζομαι Παντοβάνι και είμαι αστυνομικός διευθυντής στη Δίωξη Eγκλήματος. Μου λένε ότι εδώ και είκοσι χρόνια –κιόλας– ορισμένες από τις περιπέτειές μου είναι αρκετά γνωστές. Ωστόσο, ακόμα κι αν κοιτάξω μακριά στο παρελθόν, δεν βλέπω ιστορία πιο παράλογη, πιο διεστραμμένη και πιο τερατώδη από τούτη δω…
 
Ο Φρεντερίκ Ανρί Φαζαρντί (πραγματικό όνομα Ρολάν Μορό) γεννήθηκε το 1947 στο Παρίσι. Από νεανική ηλικία άσκησε πλείστα όσα χειρωνακτικά επαγγέλματα (πράγμα που δεν τον εμπόδισε να σπουδάσει φιλοσοφία, ιστορία και κοινωνιολογία...) και στρατεύτηκε στην επαναστατική Αριστερά μέσα από τις Επιτροπές Βιετνάμ και αργότερα την Προλεταριακή Αριστερά και την Κόκκινη Αλληλοβοήθεια, μετέχοντας, στο μεταξύ, ενεργά στην εξέγερση του Μάη του ’68. Ήταν ένας από τους σπάνιους αυτής της γενιάς που παρέμειναν ως το τέλος πιστοί στη νιότη τους: Δήλωνε ότι ήταν «ο τελευταίος αναρχο-μπολσεβίκος» και ότι προτιμούσε να θυσιαστεί παρά να αρνηθεί τις ιδέες του.
Ο Φρεντερίκ Α. Φαζαρντί έγραψε πάνω από σαράντα μυθιστορήματα (αστυνομικά, αλλά και ιστορικά), τριακόσια πενή­ντα διηγήματα, πολιτικά δοκίμια, σενάρια για τον κινηματογράφο κ.λπ. Επίσης, αρθρογραφούσε τακτικά σε εφημερίδες και περιοδικά (υπήρξε για πολλά χρόνια μόνιμος αρθρογράφος της Humanité και του περιοδικού Charlie Hebdo, μεταξύ άλλων).
Πέθανε κι αυτός σχετικά νωρίς (όπως ο Μανσέτ), την Πρωτομαγιά του 2008, στα 60 του χρόνια.
Από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία του Φονιάδες Μπάτσων, Η θεωρία του 1%, Με κομμένη την ανάσα και Ένας βρεγμένος καραγκιόζης.