Με αφορμή την επέτειο των εκατό χρόνων έχουν ήδη γραφτεί και εκδοθεί πολλά βιβλία για τη Ρωσική επανάσταση. Ένδειξη, αν μη τι άλλο, της ισχυρής έλξης που ασκεί ακόμα το ιστορικό αυτό γεγονός· ένδειξη όμως και του ότι έχει πλέον παρέλθει, γιατί όλα τα αφιερώματα, ακόμα και αυτά που νοσταλγούν άκριτα, αποτελούν συγχρόνως επικήδειους. Αυτός είναι ένας βασικός στόχος του παρόντος βιβλίου, θα ήθελε να μην είναι ακόμα ένα αφιέρωμα που τελειώνει λέγοντας ότι «η επανάσταση είναι ζωντανή», εννοώντας με αυτό ότι γίνεται να επαναληφθεί με τρόπο που τα όποια λάθη δύναται να αποφευχθούν. Οι «σφαγμένοι έχουν όντως σφαχθεί», όπως είπε και ο Μαξ Χορκχάιμερ στον Βάλτερ Μπένγιαμιν. Το τέλος τους όμως, όσο αμετάκλητο και αν είναι, δεν σφραγίζει τις εκκρεμότητες που τα πεπραγμένα τους άφησαν. Εκατό χρόνια μετά από την αρχή και τριάντα σχεδόν από το τέλος, οι πολιτικές και θεωρητικές εκκρεμότητες δεν έχουν σταματήσει να ανανεώνονται, πόσο μάλλον σε μια εποχή κρίσης, με ό,τι αυτή συνεπάγεται: ταξικούς αγώνες, εξεγέρσεις, πολέμους, επαναστάσεις (;)… 
 
Η έκδοση αυτή δεν φιλοδοξεί να περάσει κάποια πολιτική γραμμή, αλλά όλα τα κείμενα που περιέχει είναι πολιτικά στρατευμένα. Δεν πρόκειται επίσης για ακαδημαϊκή ιστοριογραφία, αλλά τα κείμενα στηρίζονται στην τριβή με την ιστορική έρευνα και δεν αναλώνονται στην αναπαραγωγή διαφόρων μύθων και κλισέ που σταδιακά παγιώθηκαν για τη Ρωσική επανάσταση, όπως π.χ. ότι ο Οκτώβρης ήταν ένα μπολσεβίκικο ανδραγάθημα ή πραξικόπημα. Έτσι, παρ’ όλες τις διαφορές τους, τόσο στη θεματολογία όσο και στον τρόπο θέασης, τα κείμενα συναντιούνται στο ότι επιζητούν να προσφέρουν μια κριτική αποτίμηση της Ρωσικής επανάστασης, που δεν αγνοεί την πορεία που αυτή πήρε, αλλά προσπαθεί να ζωντανέψει (στον βαθμό που είναι εφικτό) τα διακυβεύματα και τον πλούτο της.
 
Γίνεται να μην αποποιηθούμε την κληρονομιά της Ρωσικής επανάστασης παραμένοντας κριτικοί απέναντί της; Το εγχείρημα είναι (και) ένα μικρό πείραμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Σε αυτό το κριτικό πλαίσιο εντάσσεται και ο τίτλος. Τη φράση «Lenin ist kaputt» λέγεται ότι την είπε ο Στάλιν αφού είχε επισκεφτεί τον άρρωστο Λένιν. Δεν γνωρίζουμε κατά πόσο ισχύει αυτό, αλλά λίγη σημασία έχει. Ο Λένιν έχει όντως πεθάνει, και η στάση μας προς ό,τι αυτός συμβολίζει δεν πρέπει να παίρνει τον χαρακτήρα αναβίωσης μιας ετοιμοπαράδοτης αλήθειας. Διότι κάθε τέτοια απόπειρα μάλλον καταλήγει να προσκυνάει ταριχευμένα λείψανα.