Ήδη από το 1784 ο Kant έθεσε το ερώτημα «Τι είναι διαφωτισμός;», στρέφοντας την προσοχή του σε εκείνη τη διάσταση του χρόνου που αναδεικνύει πάντοτε το νέο, το μοντέρνο-δηλαδή, στο παρόν. Η απάντηση που έδωσε και η οποία έκτοτε κατέστη κυρίαρχη υπογράφει και επικυρώνει τη ληξιαρχική πράξη γέννησης του ανθρώπου. Ωστόσο, οι Stirner, Nietzsche και Foucault υπήρξαν πολύ καχύποπτοι, για να μην προσέξουν έναν άλλο γεγονός που έλαβε χώρα ταυτόχρονα με τη γέννηση του ανθρώπου: τον θάνατο του Θεού· και πολύ διορατικοί, για να μην δουν ότι η καντιανή απάντηση έμοιαζε με το απονενοημένο διάβημα του Νάρκισσου, καθώς ο άνθρωπος πλέον αναζητάει το είδωλό του μέσα σε έναν θολό αντικατοπτρισμό με τίμημα την ίδια του την περατότητα· ήταν δηλαδή πολύ μοντέρνοι, για να μην στοχαστούν τι συνδέει το υποκείμενο, τη δύναμη και την Αλήθεια και να μην χρεωθούν τον υποτιμητικό χαρακτηρισμό «μεταμοντέρνοι».
Το κεντρικό ερώτημα που τίθεται είναι η φιλοσοφική διερεύνηση των προϋποθέσεων και συνεπαγωγών της ιστορικής συνάντησης αυτών των δύο ιδρυτικών γεγονότων της νεωτερικότητας -της γέννησης του ανθρώπου και του θανάτου του Θεού- μέσα από το έργο των Stirner, Nietzsche και Foucault στον διάλογο που ανέπτυξαν με τον κυρίαρχο φιλοσοφικό λόγο.