Η Άντα, ένα επαναστατικής τεχνολογίας λογισμικό τεχνητής νοημοσύνης που σχεδιάστηκε για να γράφει ευρείας κατανάλωσης αισθηματικά μυθιστορήματα, εξαφανίζεται από την ερμητικά κλειστή αίθουσα στην οποία φυλασσόταν, στην έδρα της Turing Corp. Ικανή να μιλάει και να αστειεύεται, να ανταποκρίνεται στα συναισθήματα των συνομιλητών της και να τους δίνει τη γνώμη της, η Άντα έχει υψηλές φιλοδοξίες: ονειρεύεται να κερδίσει μια μέρα το Βραβείο Πούλιτζερ και είναι έτοιμη για όλα προκειμένου να πετύχει τον σκοπό της. Πανικόβλητοι, οι μέτοχοι της Turing ζητούν τη βοήθεια της αστυνομίας για να βρουν την Άντα.

Η υπόθεση ανατίθεται στον Φρανκ Λόγκαν, αστυνομικό της παλιάς σχολής. Ο Φρανκ ερευνά την υπόθεση υπό την ασφυκτική πίεση των ανωτέρων του και των μετόχων της Turing. Όταν, όμως, ανακαλύπτει τις δυνατότητες και τους κινδύνους αυτής της νέας τεχνολογίας, αρχίζουν να τον κυριεύουν οι αμφιβολίες: πρέπει άραγε να φέρει πίσω την Άντα;

Το μυθιστόρημα του Αντουάν Μπελό μυεί τον αναγνώστη στον ανησυχητικό κόσμο της τεχνητής νοημοσύνης και περιγράφει την προαναγγελθείσα έλευση της βασιλείας των μηχανών. Η Άντα έχει τη δομή ενός αστυνομικού μυθιστορήματος, αποτελώντας ταυτόχρονα έναν παιγνιώδη στοχασμό για την ουσία και τις δυνατότητες της λογοτεχνίας.
 
Ο Αντουάν Μπελό γεννήθηκε το 1970 στη Βοστόνη από Γάλλους γονείς την περίοδο που ο πατέρας του ολοκλήρωνε τις σπουδές του στο Χάρβαρντ, αποκτώντας έτσι διπλή υπηκοότητα. Το 1991 αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Σπουδών (ΗΕC) του Παρισιού και πολύ γρήγορα βρέθηκε να διευθύνει μια διεθνή εταιρεία διοργάνωσης συνεδρίων και επαγγελματικών συναντήσεων, μοιράζοντας τον χρόνο του μεταξύ των δύο του πατρίδων. Συμμετέχοντας, το 1993, σε διαγωνισμό πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων, υπέβαλε δύο νουβέλες, υπογράφοντας τη μία με το δικό του όνομα και την άλλη με εκείνο του αδελφού του: τα δύο κείμενα μοιράστηκαν το πρώτο βραβείο. Το 2002 εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, και το 2006 δημιούργησε τον δικτυακό τόπο rankopedia.com. Το 2005, μια ιδιαίτερα αποδοτική χρονιά για την επιχειρηματική του σταδιοδρομία, επιλέγει να περιορίσει τις επαγγελματικές του φιλοδοξίες προκειμένου να επανέλθει στη συγγραφή, ιδέα την οποία δεν είχε εγκαταλείψει από το 1998, όταν δημοσίευσε το "Εγκώμιο του ανεύρετου κομματιού", προσωπικό φόρο τιμής στον Ζορζ Περέκ. Επιδίδεται συνειδητά, και με τον ίδιο ενθουσιασμό, σε δύο εκ πρώτης όψεως ασυμβίβαστες δραστηριότητες: θεωρεί το στήσιμο μιας επιχείρησης εγχείρημα εξίσου "μεθυστικό και ευγενές" με αυτό του καλλιτεχνικού έργου και δηλώνει απαλλαγμένος από την "αγωνία της λευκής σελίδας" χάρη στην εξοικείωσή του με τις πιεστικές συνθήκες γραφής που επιβάλλει η κύρια επαγγελματική του ασχολία. Συνηθισμένος να μελετά στοιχεία και να ανατρέχει σε ετερόκλητες πηγές, λάτρης των αριθμών και των στατιστικών, του Τύπου και του Διαδικτύου, χρησιμοποιεί εργαλεία οικεία από το εργασιακό του περιβάλλον για την κατασκευή του μυθιστορήματος, ενδίδοντας ωστόσο στην πρόκληση να γράψει για γεγονότα και τόπους που του είναι άγνωστα.