Οι θεωρητικές αλήθειες, που μετασχηματίστηκαν σε πρακτική δύναμη μέσα σε αυτό το κίνημα, ήταν φυσικά λιγότερο πολυάριθμες από τα κακά τα οποία είχε προκαλέσει η επιβεβαίωσή τους. Απαριθμούμε μερικές από αυτές: 1) γενικευμένη άρνηση της κοινωνίας του θεάματος 2) οι κομμουνιστές υποδείχθηκαν ανοιχτά ως πρώτη και κύρια αστυνομία της ταξικής κοινωνίας 3) άρνηση της εργασίας, και από την πλευρά των ανέργων 4) άρνηση της λογικής του μιλιταντισμού, της καθοδήγησης και της ιεραρχίας των γραφειοκρατικών γκρουπούσκουλων, και άρνηση της πολιτικής 5) ανακάλυψη της πραγματικής δημοκρατίας και ανακλητότητα των εκπροσώπων 6) συνεκτική εφαρμογή της detournement στους δρόμους, στα ελεύθερα ραδιόφωνα, στις αφίσες κ.λπ. 7) γέννηση ενός νέου πνεύματος, εξαιρετικά καινοτόμου, γεμάτου αυτοειρωνεία, επινοητικότητα, μαύρο χιούμορ, σαρκασμό 8) διακήρυξη ότι η επανάσταση πρέπει να είναι γιορτή. Αυτές οι ιδέες ήταν, στην πραγματικότητα, καταστασιακές. Τίποτα δεν ήταν μέτριο, μέχρι κάποια στιγμή. Κι όλα έγιναν καταστροφικά από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, από τότε που άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους τα όπλα.