Αφορμή της παρούσας έκδοσης ήταν η τελετή αναγόρευσης των Δημήτρη και Σουζάνας Αντωνακάκη σε Επίτιμους Διδάκτορες του Τμήματος Αρχιτεκτονικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, το Μάιο του 2016. Η πρωτοβουλία αυτή υπήρξε μια ανεπιφύλακτη αναγνώριση του σημαντικού έργου, καθώς και της συνεχούς προσφοράς τους για πάνω από πέντε δεκαετίες στα δρώμενα της Ελληνικής Αρχιτεκτονικής.
Ο Δημήτρης και η Σουζάνα Αντωνακάκη από πολύ νωρίς συνειδητοποίησαν τη διαχρονική σημασία που έχει για την αρχιτεκτονική στη Μεσόγειο η μετάβαση από τον υπαίθριο στον στεγασμένο χώρο, αλλά και οι πολλαπλές εκφάνσεις που μπορεί να αποκτήσει μία σταδιακή εισχώρηση και αλληλεπίδραση του ιδιωτικού χώρου με τον ανοιχτό χώρο της πόλης.
Για τον Δημήτρη και τη Σουζάνα Αντωνακάκη μια σειρά ενδιάμεσων περιοχών όπως στέγαστρα, αυλές, κατώφλια, στοές και μικρά αίθρια αποτελούν μορφώματα που η αμφισημία τους επηρεάζει καθοριστικά την αρχιτεκτονική σύνθεση. Δημιουργούν σταδιακές μεταβάσεις κατευθύνοντας το βλέμμα και το σώμα που ανακαλύπτει και κατοικεί τον χώρο. Εισάγουν και συνδέουν το τοπίο με τη ζωή στο εσωτερικό των κτιρίων. Είναι πολύχρωμα στοιχεία που δένουν την αρχιτεκτονική τους με το τοπίο και τους ανθρώπους, καθώς πηγάζουν απευθείας από μία βαθιά παράδοση της Μεσογείου και την ίδια ώρα πειθαρχούν μέσα στη γεωμετρική απλότητα και την κατασκευαστική συνέπεια που διακρίνει το σύνολο των έργων τους. Κάθε μικρό ή μεγάλο στοιχείο γειώνεται στο έδαφος της Μεσογείου.
Ο Δημήτρης και η Σουζάνα Αντωνακάκη κατάφεραν να αντισταθούν στην εμπορευματοποίηση και την πολιτισμική παρακμή της αρχιτεκτονικής σε δύσκολους καιρούς. Στα έργα και τα λόγια τους αναγνωρίζουμε την αγάπη για τον άνθρωπο και τον τόπο. Η αρχιτεκτονική τους διαδρομή, συνεπής στον ορισμό που μας πρόσφερε ο Le Corbusier, υπήρξε πάντα ένα «αριστοτεχνικό, σωστό και θαυμαστό παιχνίδι των όγκων που συνταιριάζονται κάτω από το φως».
 
Η έκδοση αποτελείται από δύο τεύχη μέσα σε ντοσιέ με λάστιχο:
Το τεύχος A περιέχει τα κείμενα, το τεύχος B περιέχει τις εικόνες (φωτογραφίες και σχέδια).