Πόσοι είδαν για πρώτη φορά κινηματογράφο και δεν μαγεύτηκαν; Σίγουρα ελάχιστοι. Το λευκό πανί, όπου κι αν στηνόταν, σ’ ένα άχαρο καφενείο, μια πλατεία ή μια φτωχή αίθουσα, γινόταν το όχημα για ένα ταξίδι στο όνειρο. Κι αυτό δεν άφηνε ασυγκίνητο κανέναν.

Κάποιοι, μικροί, έκαναν ένα βήμα παραπέρα. Τη μαγεία που έζησαν αποφάσισαν να την  κάνουν επάγγελμα. Έγιναν κινηματογραφιστές για να φέρουν, αυτό που αγάπησαν,  σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους.
Τις ιστορίες τεσσάρων παιδιών που άφησαν το άβολο κάθισμα  του θεατή  και πήραν θέση πίσω από τη μηχανή προβολής, αφηγείται αυτό το βιβλίο. Ιστορίες πραγματικές που μοιάζουν με παραμύθι.

– Η ιστορία του Λευτέρη, οχτάχρονου πρόσφυγα από τη Σμύρνη που μια σάπια κολοκύθα τον έφερε στο σινεμά του Πειραιά. Κι αυτή με τη σειρά της στο δικό του σινεμά στο Νέο Κόσμο όπου το λουρί μιας γεννήτριας  έγινε το καθημερινό άγχος. Αν σταμάταγε, η μαγεία χανόταν.
– Η ιστορία του Τέρπου, που δεν έβαλε μυαλό όταν πήγε να βάλει φωτιά στο σπίτι του από τον αυτοσχέδιο κινηματογράφο του. Συνέχισε μετά τον πόλεμο με σαραβαλάκια αυτοκίνητα  ή γαϊδουράκια να μεταφέρει την «αρχαία» μηχανή του για να παίξει σινεμά και στα πιο απομακρυσμένα χωριά της Λέσβου και της Λήμνου. Και έπρεπε να αποδείξει πως ο κινηματογράφος του ήταν ακίνδυνος γιατί το φιλμ τότε ήταν εύφλεκτο!
– Ο Παναγιώτης, έμαθε κινηματογράφο από τον Αγκόπ, Αρμένη πρόσφυγα. Και τρελαινόταν όταν οι γυναίκες έμπαιναν με κεριά αναμμένα στον εφήμερο σινεμά για να δουν τα «Πάθη του Χριστού» και μετέτρεπαν το καφενείο σε εκκλησία!
– Για τον Τάκη τον Αβόρανη, εξπέρ στην «κοντραμπάντα»,  όλα πήγαιναν θαυμάσια και τους χουντικούς χωροφύλακες μπορούσε να τους ξεγελά, και τον Ξανθόπουλο να παίζει παράνομα αλλά… ήρθε η τηλεόραση κι οι θεατές χάθηκαν.  Έπρεπε ν αλλάξει επάγγελμα. Κάποιος άλλος θα έπαιρνε τη θέση του.

Οι ιστορίες των τεσσάρων παιδιών, ιστορίες για το σινεμά της μεγάλης οθόνης και του σελιλόϊντ, τρέχουν παράλληλα με τη μεγάλη ιστορία.  Μια ιστορία που σημαδεύτηκε από μεγάλα γεγονότα όπως τη Μικρασιατική Καταστροφή και το τεράστιο προσφυγικό κύμα, την Κατοχή και τον Εμφύλιο, τη Χούντα των Συνταγματαρχών.  

Το βιβλίο συμπληρώνεται και με ένα γλωσσάρι με όρους του κινηματογράφου, που ηχούν περίεργα σήμερα, καθώς η ψηφιακή προβολή δημιούργησε ένα νέο τοπίο. Έτσι αυτό το βιβλίο μπορεί να γίνει ένα χρήσιμο εκπαιδευτικό εργαλείο και αυτός είναι ο λόγος που το «Σκασιαρχείο» αποφάσισε να το εκδώσει.
 
Η Παιδαγωγική Ομάδα «Το Σκασιαρχείο - Πειραματικοί Ψηλαφισμοί για ένα Σχολείο της Κοινότητας» συγκεντρώνει ανθρώπους από τον χώρο της Παιδείας, της Υγείας, του Πολιτισμού και των Τεχνών. Κυρίως απαρτίζεται από εκπαιδευτικούς από την Πρωτοβάθμια, τη Δευτεροβάθμια και την Τριτοβάθμια εκπαίδευση. Προωθώντας την παιδαγωγική του Σελεστέν Φρενέ, σκοπός της ομάδας μας είναι η ανταλλαγή απόψεων, ιδεών και προτάσεων για ένα δημόσιο σχολείο, δημοκρατικό, συνεργατικό, συνεταιριστικό, αντισταθμιστικό στις ανισότητες και πολιτικό στα χαρακτηριστικά του, για ένα Σχολείο της Κοινότητας, στο οποίο η κριτική και η θεσμική παιδαγωγική θα βρει τη θέση της. Το «Σκασιαρχείο» από το 2018 είναι μέλος της FIMEM, της Διεθνής Ομοσπονδίας των κινημάτων για το Μοντέρνο Σχολείο - Παιδαγωγική  Φρενέ, επίσης συνεργάζεται με το Συνεταιριστικό Ινστιτούτο της Γαλλίας ICEM. Το βιβλίο αυτό αποτελεί το 5ο που εκδίδεται από τις εκδόσεις  «Το Σκασιαρχείο».