Ο Μισέλ Ουελμπέκ δεν είναι μόνο ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της εποχής μας, αλλά και σημείο αντιλεγόμενο, μια διαρκής αφορμή για αντεγκλήσεις, διαμάχες και συ­ζη­τή­σεις σχετικά με τα όρια ανάμεσα στην πρόκληση και το σκάν­­­­δαλο, την ειρωνεία και τη συντηρητική κοινοτοπία, τη λογοτεχνία και την ιδεολογία. Τα κείμενα του τόμου αυτού επιχειρούν να περιγράψουν τους όρους μιας τέτοιας δημιουργικής συζήτησης, η οποία μπορεί να μας αποκαλύψει τα σύγχρονα ζητούμενα από τη γλώσσα και το περιεχόμενο της λογοτεχνίας, να μας βοηθήσει να αντιληφθούμε το όριο του πολιτικά ορθού και να συλλάβουμε το πνευματικό και πολιτικό πλαίσιο εντός του οποίου κινείται το έργο του Μισέλ Ουελμπέκ.
 
Γράφουν οι: Χρήστος Γροσδάνης, Γιάννης Καλογερόπουλος, Γιώργος Καράμπελας, Μάριος Κατρίτσης, Γιάννης Κτενάς, Νασία Λινάρδου-Μπλανσέ, Γιάννης Μπαλαμπανίδης, Στέφανος Μπατσής, Κώστας Περούλης, Στέφανος Ρέγκας, Αντιγόνη Σαμέλα, Στάθης Στασινός, Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου
 
«Σε αντίθεση με τη μουσική, σε αντίθεση με τη ζωγραφική, σε αντίθεση επίσης με τον κινηματογράφο, η λογοτεχνία μπορεί να απορροφήσει και να χωνέψει απεριόριστες ποσότητες παρωδίας και χιούμορ. Οι κίνδυνοι που την απειλούν σήμερα δεν έχουν καμία σχέση με όσους απείλησαν και μερικές φορές κατέστρεψαν τις άλλες τέχνες· έχουν πολύ περισσότερο να κάνουν με την επιτάχυνση των αντιληπτικών και αισθητηριακών παραστάσεων που χαρακτηρίζει τη λογική του σουπερμάρκετ. […] Με όλες τις δυνάμεις της (που είναι μεγάλες), η λογοτεχνία αντιτίθεται στην ιδέα της διαρκούς επικαιρότητας, του διηνεκούς παρόντος. Τα βιβλία θέλουν αναγνώστες· οι αναγνώστες όμως πρέπει να έχουν μια ύπαρξη ατομική και σταθερή: δεν μπορούν να είναι καθαροί καταναλωτές, καθαρά φαντάσματα· πρέπει επίσης να είναι, κατά κάποιον τρόπο, υποκείμενα.»
– Μισέλ Ουελμπέκ