Στην πρώτη ποιητική της συλλογή, η μκχ αφηγείται αστικές ιστορίες για τη μητρόπολη ως εμπόλεμη ζώνη, για τα κορίτσια των μισών ενσήμων, των τσάμπα πτυχίων και των απλήρωτων υπερωριών, για όλες εκείνες «που κλαίνε με μάτια μελανιασμένα σε φυσικό μπλε», για όλους εκείνους τους ανθρώπους που δεν χωράνε στο google maps. Με αφοπλιστική ειλικρίνεια, διακηρύσσει «πως ποίηση θα γράφουμε μόνο με λέξεις/ καθημερινές», βουτάει στο βίωμα για να μιλήσει για την έμφυλη βία και την άρνηση των έμφυλων ρόλων, για την ανεργία και την επισφάλεια, αλλά και για τις φίλες, που άλλες είναι μυρμήγκια, άλλες τζιτζίκια, άλλες πεταλούδες και άλλες κατσαρίδες που «μόνο/ η αγάπη/ τις βγάζει/ απ’ τους υπονόμους». Στην ποίηση της μκχ το προσωπικό είναι πάντοτε πολιτικό και «το κενό που αφήνουν/ οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν/ ισούται με στάχτη/ δική τους/ ή άλλων πραγμάτων».