Μας λείπει, κατά τη γνώμη μου, μια πολιτική έννοια της αγάπης και το σύγχρονο πολιτικό μας λεξιλόγιο πάσχει από την απουσία της. Η αγάπη νοούμενη σαν διαδικασία ενοποίησης μπορεί να είναι εμπόδιο. Μια τέτοια ναρκισσιστική αγάπη –η αγάπη για το όμοιο και η αγάπη για τη μετατροπή σε όμοιο– μπορεί να εννοηθεί σαν πολιτική μορφή αγάπης, που οδηγεί όμως στα πιο αντιδραστικά πολιτικά εγχειρήματα: η αγάπη για τη φυλή στα θεμέλια της λευκής ανωτερότητας, η αγάπη για το έθνος που αποτελεί τη βάση του εθνικισμού, η αγάπη για τη φυλή και το έθνος που στηρίζει το φασισμό, και ούτω καθεξής. Εξουσίες και ιεραρχίες μπορούν βέβαια να δημιουργηθούν και να διατηρηθούν μέσα από λογικές ομοιότητας και διαδικασίες ενοποίησης, αλλά η πολιτική απαιτεί πολλαπλότητα και πρέπει να λειτουργεί μέσα από τη συνάντηση και την αλληλεπίδραση των διαφορών. Αν όμως μπορούσαμε να βρούμε ή να επινοήσουμε μια άλλη αγάπη, μια αγάπη που θα ήταν πολιτικά κατάλληλη;