Θα ήταν δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι ένας από τους λόγους που οι πόλεμοι μετατρέπονται τόσο εύκολα σε επαναστάσεις και που οι επαναστάσεις δείχνουν αυτή τη ζοφερή τάση να πυροδοτούν πολέμους είναι το ότι η βία αποτελεί ένα είδος κοινού παρονομαστή αμφοτέρων.
 
Η έμπνευση από πολιτικές παραδόσεις της αρχαιότητας, η αμφιλεγόμενη εμπειρία των μεγάλων επαναστάσεων της νεότερης εποχής (της Γαλλικής, της Αμερικανικής, της Ρωσικής) και η ριζική επανεξέταση  κρίσιμων φαινομένων του σύγχρονου κόσμου –όπως η σχέση πολέμου και επανάστασης, το «κοινωνικό ζήτημα» σε συνάρτηση με την πολιτική, η διάκριση μεταξύ απελευθέρωσης και ελευθερίας– συνθέτουν το κλασικό αυτό έργο που υπογράφεται από τη σημαντικότερη πολιτική φιλόσοφο του 20ού αιώνα.
 
Έγραψαν για το βιβλίο
 
Η νεωτερική έννοια της επανάστασης, αναπόσπαστα δεμένη με την ιδέα ότι η ιστορική πορεία κάνει ξαφνικά μια νέα αρχή, ότι μια εντελώς νέα ιστορία που ποτέ δεν ήταν γνωστή και ποτέ δεν είχε ειπωθεί πρόκειται να εκτυλιχθεί, ήταν άγνωστη πριν από τις δύο μεγάλες επαναστάσεις στα τέλη του 18ου αιώνα. Προτού εμπλακούν σ' αυτό που κατέληξε να αποτελέσει επανάσταση, κανένας από τους πρωταγωνιστές δεν είχε την παραμικρή προαίσθηση ποια θα ήταν η πλοκή του νέου δράματος. Ωστόσο, από τη στιγμή που οι επαναστάσεις άρχισαν να διανύουν την πορεία τους, και πολύ πριν μπορέσουν εκείνοι που συμμετείχαν σ' αυτές να ξέρουν αν το εγχείρημά τους θα κατέληγε σε νίκη ή σε όλεθρο, η καινοτομία του δράματος και το βαθύτερο νόημα της πλοκής του γινόταν έκδηλα σε ηθοποιούς και θεατές. Όσο για το σενάριο, ήταν χωρίς αμφιβολία η ανάδυση της ελευθερίας: το 1793, τέσσερα χρόνια μετά το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης, σε μια στιγμή που ο Ροβεσπιέρος μπορούσε να προσιοδίσει την εξουσία του ως το «δεσποτισμό της ελευθερίας» χωρίς να φοβάται μήπως κατηγορηθεί για παραδοξολογία, ο Κοντορσέ συνόψισε αυτό που όλοι ήδη γνώριζαν: «Η λέξη "επαναστατικός" μπορεί να εφαρμοστεί μόνο σε επαναστάσεις που στόχος τους είναι η ελευθερία».
 
HANNAH ARENDT
 
Η Hanna Arendt γεννήθηκε το 1906 κοντά στο Ανόβερο. Σπούδασε φιλοσοφία, θεολογία και αρχαία ελληνικά στα πανεπιστήμια του Μάρμπουργκ (με τον Μάρτιν Χάιντεγγερ) και του Φράιμπουργκ (με τον Καρλ Γιάσπερς, υπό τον οποίο εκπόνησε διδακτορική διατριβή για την έννοια της αγάπης στον Αυγουστίνο). Συνελήφθη ως Εβραία από το ναζιστικό καθεστώς, απελευθερώθηκε και κατέφυγε στο Παρίσι το 1933, όπου γνωρίστηκε με διανοούμενους όπως ο Μπένγιαμιν, ο Κοϋρέ, ο Σαρτρ, και ο μετέπειτα σύζυγός της Χάινριχ Μπλύχερ. Απέφυγε να ενταχθεί στο σιωνιστικό κίνημα, εργάστηκε ωστόσο για τη μετανάστευση εβραίων προσφύγων στην Παλαιστίνη, διώχθηκε και βρέθηκε στην παρανομία, ώσπου το 1941 αναχώρησε οριστικά για τη Νέα Υόρκη. Εκεί συνεργάστηκε με την Conference on Jewish Relations, την Jewish Cultural Construction και τις εκδόσεις Schocken. Το 1961 ταξίδεψε στην Ιερουσαλήμ ως ανταποκρίτρια του New Yorker στη δίκη του Άιχμαν. Δίδαξε στα πανεπιστήμια Πρίνστον, Χάρβαρντ, Κολούμπια, Μπέρκλεϋ και Σικάγο και έγινε καθηγήτρια στο New School for Social Research. Πέθανε το 1975 στη Νέα Υόρκη. Έργα της είναι: Der Liebesbegriff bei Augustin. Versuch einer philosophischen Interpretation (1929), The Origins of Totalitarianism (1951), Rahel Varnhagen. The Life of a Jewess (1958), The Human Condition (1958), Die ungarische Revolution und der totalitäre Imperialismus (1958), Between Past and Future. Six exercises in political thought (1961), Eichmann in Jerusalem. A Report on the Banality of Evil (1963), On Revolution (1963), Some Questions of Moral Philosophy (1965), Men in Dark Times (1968), On Violence (1970), Crises of the Republic. Lying in Politics; Civil Disobedience; On Violence; Thoughts on Politics and Revolution (1972), The Jew as Pariah. Jewish Identity and Politics in the Modern Age (1978), Life of the Mind (1978).