Τα τελευταία δέκα χρόνια, εποχή που χαρακτηρίστηκε από την "κρίση", παρατηρείται μια αλλαγή στις παρεμβάσεις στους τοίχους και τις άλλες δημόσιες επιφάνειες της Αθήνας.
Η τάση πολιτικοποίησης του γκράφιτι και της τέχνης του δρόμου συνδυάζεται με την τάση χρήσης αισθητικών μέσων στις, κατά τα άλλα, τυπικά πολιτικές παρεμβάσεις. Η δυναμική που εκφράζεται στους τοίχους αντανακλά, όμως, τη δυναμική μιας πολύπλευρης πολιτικής διεκδίκησης που αναπτύχθηκε στους δρόμους και στις γειτονιές.
Η "κρίση", η ενίσχυση της ακροδεξιάς, ο φεμινισμός, η υποστήριξη των ΛΟΑΤΚΙ, τα εργασιακά δικαιώματα και η εμπορευματοποίηση της πόλης είναι θέματα που αφορούν τους/τις δημιουργούς, πολιτικούς ακτιβιστές/τριες και καλλιτέχνες/ιδες.
Ωστόσο, το ενδιαφέρον τοπικών και διεθνών μέσων ενημέρωσης προωθεί, παράλληλα, μια εικόνα της Αθήνας ως "Μέκκα της τέχνης του δρόμου στην Ευρώπη" και συμβάλλει στην κοινωνική κατασκευή της ως ένα "τρέντι" και "εναλλακτικό" τουριστικό προορισμό.
Τι ρόλο παίζει η πολιτική παρέμβαση στο πλαίσιο τέτοιων αλλαγών; Πώς μπορεί να αντισταθεί στις δυνάμεις που επιχειρούν να αφομοιώσουν τις παρεμβάσεις, καθιστώντας τες μέρος ενός αισθητικοποιημένου και εμπορευματοποιημένου τοπίου;
Η "βρομιά" και οι "μουτζούρες" στους τοίχους δεν μπορούν παρά να αποτελούν μικρές αντιστάσεις στην αισθητικοποίηση της πόλης, που θέλει την Αθήνα μια τουριστικοποιημένη και "καθαρή" "πρωτεύουσα της τέχνης του δρόμου". Οι πολιτικές παρεμβάσεις, όμως, όπως τα κομμάτια που σχολιάζονται στο βιβλίο, εκφράζουν αντιστάσεις γιατί, πέρα από το "λέρωμα" των τοίχων, αποτελούν μέρος ευρύτερων κινημάτων και διεκδικήσεων. Έτσι, καταφέρνουν να δημιουργήσουν τις συνθήκες ανάπτυξης κριτικής, λόγων και συζητήσεων, που υποσκάπτουν τους κυρίαρχους λόγους στη δημόσια σφαίρα, τροφοδοτώντας με εικόνες και νοήματα το φαντασιακό της πολιτικής διεκδίκησης.