Για κείνους, για όλους εκείνους τους καθημερινούς ανθρώπους, γυναίκες και άντρες, τους «τρελούς, τους ερημίτες, τους αιρετικούς κι ονειροπόλους, τους επαναστάτες, τους σκεπτικιστές». Για εκείνες τις γυναίκες που μας υπενθυμίζουν ότι αναρχισμός είναι πρώτα απ' όλα οι ίδιοι οι άνθρωποι: όλες αυτές που με τις πράξεις τους συγκρότησαν το κίνημα του αναρχισμού, που αφιερώθηκαν σ' αυτόν και τον βοήθησαν ν' αντέξει και να σταθεί στα πόδια του... που βρέθηκαν άφοβα εκεί να ακούσουν όσους έδιναν ζωή στις λέξεις... που συμμετείχαν σε πρωτοπορίες και κοινωνικά εγχειρήματα και πρότυπες κοινότητες... που βγήκαν στο δρόμο και ξόδεψαν τις ζωές τους εκεί για την επικράτηση αυτού που σήμερα είναι αυτονόητο, μα που κάποτε όχι!... εκείνες που τα έβαλαν με την εποχή τους, που δεν λογάριασαν κινδύνους, που προσπάθησαν και έφεραν το καινούργιο... που ελευθερώθηκαν πρώτες από αρχές και θεσμούς και προκαταλήψεις, και σφράγισαν με τη ζωή και το έργο τους την ελευθερία όλες εκείνες που εκτελέστηκαν ή δολοφονήθηκαν, εκείνες που φυλακίστηκαν, που κυνηγήθηκαν και λοιδορήθηκαν, αλλά δεν το έβαλαν κάτω και παρά τις τόσες δυσκολίες δεν δίστασαν ποτέ και παρέμειναν «ωραίοι άνθρωποι».
Για κείνες, για όλες εκείνες...