Η αποδοχή του υλιστικού αθεϊσμού δεν κλονίζει την ανθρώπινη ηθική που περιέχεται στο ρητό ας μην κάνεις στον άλλον ό,τι δεν θα ήθελες να κάνει εκείνος σε εσένα;
Η άρνηση του Θεού δεν συνεπάγεται την άρνηση του πλησίον; Αυτό φαίνεται να είναι το πρόβλημα που τίθεται αρχικά στον Sade όταν, έγκλειστος έπειτα από αυθαίρετη απόφαση της δικαιοσύνης των ανθρώπων, προσάγεται ενώπιον του δικαστηρίου της συνείδησής του. Αλλά, θα προχωρήσει ακόμη παραπέρα και θα αναρωτηθεί: Τι γίνεται ο Ένοχος, από τη στιγμή που καταργείται ο Θεός, δηλαδή ο ύστατος Κριτής;
 
«Ε­τοι­μο­θά­να­τος: Φί­λε μου, α­πό­δει­ξέ μου την α­δρά­νεια της ύ­λης και θα α­πο­δε­χτώ την ύ­παρ­ξη του δη­μιουρ­γού σου· α­πό­δει­ξέ μου ότι η φύ­ση δεν εί­ναι αυ­τε­ξού­σια και θα σου ε­πι­τρέ­ψω να της α­να­γνω­ρί­σεις έ­να κυ­ρί­αρ­χο… Ο Θε­ός σου δεν εί­ναι τί­πο­τα πα­ρα­πά­νω α­πό μί­α μη­χα­νή που ε­σύ ο ίδιος ε­πι­νό­η­σες για να ε­ξυ­πη­ρε­τή­σει τα πά­θη σου, και την έ­κα­νες να κι­νεί­ται κα­τά τη φο­ρά τους· α­πό τη στιγ­μή, ό­μως, που θί­γει τα δι­κά μου πά­θη, θε­ω­ρώ σώφρον να την α­να­τρέ­ψω… Η ψυ­χή μου εί­ναι ό,τι η φύ­ση ε­πέ­λε­ξε να εί­ναι· δη­λα­δή το α­πο­τέ­λε­σμα των ορ­γά­νων με τα ο­ποί­α η ί­δια ευα­ρε­στή­θη­κε να με διαπλά­σει σύμ­φω­να με τις βου­λές και τις α­νά­γκες της. Και κα­θώς έ­χει ε­ξί­σου ανά­γκη α­πό α­ρε­τές ό­σο και α­πό α­μαρ­τί­ες, ό­ταν την ευ­χα­ρι­στού­σε να με ο­δη­γή­σει στις μεν, το έ­κα­νε, ε­νώ ό­ταν ή­θε­λε να με ρί­ξει στις δε, μου υ­πα­γό­ρευε επι­θυ­μί­ες και ε­γώ ευ­θύς πα­ρα­δι­νό­μουν σε αυ­τές. Διε­ρεύ­νη­σε τους νό­μους της αν θες να α­να­κα­λύ­ψεις τη μί­α και μο­να­δι­κή αι­τί­α της δι­κής μας αν­θρώ­πι­νης φαυ­λό­τη­τας, αλ­λά μην α­να­ζη­τή­σεις σε αυ­τούς άλ­λες αρ­χές πέρα α­πό τις θε­λή­σεις και τις α­νά­γκες της.»