Μέσω ποιων ιστορικών μεταβολών, το ίδιο το ανθρώπινο σώμα έχει μετατραπεί σε κατ’ εξοχήν φορέα συνόρου, στον ίδιο τον “mot de passe” που θα εξασφαλίσει –ή δεν θα εξασφαλίσει– σε κάθε άτομο την είσοδο και ενσωμάτωσή του στις σύγχρονες κοινωνίες του ελέγχου; Και, τελικά, αυτός ο κόσμος που συνηθίζεται να αναπαριστάται ως «ένας κόσμος χωρίς σύνορα» από ποιους/ες, και για ποιους/ες, έχει δομηθεί; Ποιο είναι το τίμημα που καλούνται καθημερινά να πληρώσουν οι μετανάστες και οι μετανάστριες για να μπορεί αυτός ο άλλος κόσμος να είναι εφικτός για όσους και όσες έχουν υποκειμενοποιηθεί και πιστοποιηθεί ως «σώματα με σημασία»;
Δεν πρέπει, λοιπόν, να μας εντυπωσιάζει η ανθεκτικότητα, ακόμα και σήμερα, ερμηνειών της καπιταλιστικής κρίσης είτε ως προϊόν κακοτυχίας και ατυχίας, ήτοι ως πρόβλημα διαχείρισης, είτε ως προϊόν διαφθοράς και απληστίας, ήτοι ως ανθρωπιστική κρίση. Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι ότι το πρόβλημα της «φυσικότητας» του ανθρώπινου είδους εντός του τεχνητού πεδίου της νεωτερικότητας το διατύπωσε και προσπάθησε να το επιλύσει ο φιλελευθερισμός, όχι ως ιδεολογία, αλλά ως τεχνολογία της εξουσίας.
 
Περιεχόμενα
Βάσια Λέκκα – Γρηγόρης Πανουτσόπουλος, «Ανάμεσα στα σύνορα: μετασχηματισμοί των μηχανισμών ελέγχου και διαχείρισης της μετανάστευσης»
 
Θανάσης Λάγιος, «Ανθρωπιστική ή Καπιταλιστική Κρίση; Σκέψεις και (υπο)σημειώσεις γύρω από ένα (ψευτο)δίλημμα»