Το παρόν βιβλίο φιλοδοξεί να προτείνει μια νέα ματιά στα βασικά χαρακτηριστικά και τις δομικές τάσεις της πορείας της Ελλάδας στη νεωτερικότητα, πρακτικά από τη σύστασή της σε εθνικό κράτος. Νέα ματιά δεν σημαίνει "ανακαλύπτω την πυρίτιδα" αλλά επιχειρώ να συνδυάσω με διαφορετικό τρόπο και να δώσω διαφορετικό βάρος στις διαδικασίες που διαμόρφωσαν την εθνική μας ζωή. Δεν προτείνω άλλη μια ιστορία της νεότερης Ελλάδας, έχουμε άλλωστε πολλές και καλές, εξάλλου δεν είμαι ιστορικός. Προτείνω ένα νέο ερμηνευτικό πλαίσιο που συνδυάζει την ανωτέρω ιστοριογραφική παραγωγή με την ιστορική κοινωνιολογία και την πολιτική επιστήμη. Αυτοί οι δύο επιστημονικοί κλάδοι διαμορφώνουν τον "φέροντα οργανισμό" που συμπληρώνεται με ιστορικό υλικό όπου και όσο είναι αναγκαίο. Το εγχείρημα οργανώνεται σε δύο μέρη τα οποία μάλιστα μπορούν να διαβαστούν ξεχωριστά και αυτοτελώς. Στο πρώτο εξετάζω τα κυρίαρχα ερμηνευτικά σχήματα που προτάθηκαν από την επιστημονική κοινότητα για την κατανόηση αυτής της πορείας. Πρακτικά, εξετάζω πώς οι γενιές της μεταπολιτευτικής Ελλάδας είδαν την Ελλάδα. Ή ακριβέστερα, πώς οι ιστορικοί και οι κοινωνικοί επιστήμονες της μεταπολιτευτικής περιόδου, αξιοποιώντας τόσο τη γνώση της εποχής τους όσο και την κληρονομιά των προηγούμενων, πρότειναν στην ελληνική κοινωνία να δει τον εαυτό της. Στο δεύτερο μέρος επιχειρώ μια νέα σύνθεση της γνώσης για την "ελληνική περίπτωση" που έχει εν τω μεταξύ παραγάγει η ιστοριογραφία και η ιστορική κοινωνιολογία. Αποδέκτης του βιβλίου δεν είναι μόνο οι "ειδικοί", αλλά ο ενήμερος αναγνώστης που αγωνιά για την τύχη αυτού του τόπου.