Είναι άραγε η τεράστια και δαπανηρή προσπάθεια να τιθασευτεί και να περιοριστεί η βλάβη που θα επιφέρει ο ιός η μόνη επιλογή που έχουμε; Είναι απλώς μια προφανής και αναπόφευκτη επίδειξη σύνεσης για την προστασία των πιο ευάλωτων; Ή μήπως συνιστά ένα καταστροφικό εγχείρημα με σκοπό να διατηρηθεί ο έλεγχος αυτού που είναι πρόδηλα εκτός ελέγχου, ένα εγχείρημα που θα προσθέσει στη βλάβη που προκαλείται απ’ τη νόσο νέα προβλήματα, τα οποία θα γίνονται αισθητά για μεγάλο διάστημα στο μέλλον;
Υπάρχει ευρεία και πιθανόν μοιραία απώλεια βιοπορισμού σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα μεταξύ των οικονομικά περιθωριακών ομάδων. Επιχειρήσεις που χρειάστηκαν χρόνια για να φτιαχτούν καταστρέφονται. Αυτοκτονίες, κατάθλιψη, εξαρτήσεις και ενδοοικογενειακή βία, όλα αυξάνονται. Το δημόσιο χρέος διογκώνεται πιθανόν σε βαθμό παράλυσης. Οι επιτελεστικές τέχνες αφανίζονται. Οι πολύτιμοι «τρίτοι χώροι» που συντηρούν το κέφι κλείνουν. Φόβος διασπείρεται μεταξύ των ανθρώπων. Οι άστεγοι αυξάνοντα. Εκτινάσσονται οι άλλες ασθένειες που δεν θεραπεύονται εξαιτίας της εμμονής με τον COVID. Πολλές διαδράσεις που προηγουμένως γίνονταν πρόσωπο με πρόσωπο τώρα γίνονται εξ αποστάσεως, και αυτή η αλλαγή απειλεί, σε πολλές περιπτώσεις, να γίνει μόνιμη. Και ο κατάλογος συνεχίζεται. Είναι αυτό ένα κόστος που αξίζει να πληρώσουμε για να αποτρέψουμε τη μετάδοση της νόσου μεταξύ υγιών ανθρώπων, οι οποίοι μπορεί στο μεγαλύτερο μέρος τους να έχουν ήδη νοσήσει; Το ερώτημα, στην ουσία, δεν έχει καν τεθεί. Δεν ξέρουμε καν πόση νόσηση έχει αποτραπεί με τις δρακόντειες πολιτικές μας, και πιθανόν ποτέ δεν θα μάθουμε, καθώς το πείραμα της σύγκρισης ενός κλειδωμένου πληθυσμού μ’ έναν πληθυσμό που κυκλοφορεί ελεύθερα είναι αδύνατο να διεξαχθεί. Ελλείψει ενός τέτοιου πειράματος, το μεγαλύτερο μέρος της συζήτησης θα καταρρεύσει με τη στοιχειώδη διάκριση μεταξύ συσχέτισης και αιτιότητας – ότι επιβλήθηκε ένα λοκντάουν και η ασθένεια υποχώρησε δεν αποδεικνύει ότι το λοκντάουν ήταν η αιτία της υποχώρησης.