Το θέμα είναι να σηκώσει απλώς το δεξί πόδι μόλις λίγα εκατοστά πάνω απ' το πάτωμα, να το σπρώξει στον αέρα, ώσπου να βγει μπροστά από τ' αριστερό, και σ' αυτή την απόσταση, όση κι αν είναι, πολλή ή λίγη, να το κάνει να κατέβει. Αυτό είναι όλο κι όλο το θέμα, σκέφτεται η Ελένα. Όμως, παρότι το σκέφτεται και ο εγκέφαλος δίνει την εντολή, το δεξί πόδι δεν κινείται. Δε σηκώνεται. Δεν προχωράει προς τα μπρος στον αέρα. Δεν ξανακατεβαίνει. Δεν κινείται, δε σηκώνεται, δεν προχωράει προς τα μπρος στον αέρα, δεν ξανακατεβαίνει. Αυτό όλο κι όλο. Αλλά δεν το κάνει. Τότε, η Ελένα κάθεται και περιμένει. Στην κουζίνα του σπιτιού της. Πρέπει να πάρει το τρένο των δέκα για την πρωτεύουσα, το ξέρει· το επόμενο, των έντεκα, δεν της κάνει, επειδή το χάπι το πηρε στις εννιά, άρα, σκέφτεται, πρέπει να πάρει το τρένο των δέκα, λίγο αφότου το φάρμακο καταφέρει να κάνει το κορμί της να εκτελέσει την εντολή του εγκεφάλου. Σύντομα. Των έντεκα, όχι, γιατί μέχρι τότε η επίδραση του φαρμάκου θα κοντεύει να περάσει και να χαθεί κι εκείνη θα είναι τα ίδια με τώρα, δίχως την ελπίδα όμως να δράσει η λεβοντόπα.