Ο Α.Γ., στο βιβλίο αυτό εξετάζει πώς, μετά την ενδοεθνική σύγκρουση της δεκαετίας του ’40, η ελληνική αριστερά, και η ελληνική κοινωνία στο σύνολο της, οδηγήθηκε σε μία συγκρότηση της υποκειμενικότητας με βάση τη θυματοποίηση – την εξύμνηση των απωλειών, της θυσίας, της οδύνης. Για το λόγο αυτό στρέφει τα κριτικά του βέλη προς την αριστερή διανόηση, τους ποιητές, συνθέτες και ιστορικούς και καταδεικνύει το ρόλο τους στη συγκρότηση της «αριστερής κολτούρας». Αντλώντας από την πρόσφατη εμπειρία του «κινήματος των κινημάτων», ανιχνεύει τρόπους για να ξεφύγουμε από αυτή την κυριαρχία των αρνητικών ή θλιβερών παθών (Σπινόζα) και να ανοιχτούμε σε μια πρακτική αντάξια της τάσης του κομμουνισμού (Μαρξ). Δηλαδή σε μια πρακτική ανάλογη με την ενέργεια του υλιστή, ο οποίος «πηδάει στο τραίνο χωρίς να ξέρει από πού έρχεται και που πηγαίνει» (Αλτουσέρ), μια πρακτική αντάξια της «αντίστασης που έρχεται πρώτα» (Φουκώ / Ντελέζ) και της «ακατανίκητης ελαφρότητας και χαράς του να είσαι κομμουνιστής» (Χάρτ / Νέγκρι), ενάντια στο βάρος, στο μαζοχισμό και τη σοβαροφάνεια τού να περιφέρεις ένα άταφο πτώμα αξιώνοντας να σε χειροκροτήσουν γι’ αυτό.