Η κλασική μελέτη του μνημειώδους πνευματικού, πολιτιστικού αλλά και πολιτικού εγχειρήματος που αποτέλεσε η «Σχολή της Φρανκφούρτης». Ανασύνθεση των πρώτων χρόνων του Ινστιτούτου Κοινωνικής Έρευνας στη Γερμανία και της περιόδου της εξορίας του στις ΗΠΑ – με επιλεκτικές προβολές στη μετέπειτα ιστορία του πίσω στην Ευρώπη.
 
Ποια είναι η λεγόμενη Σχολή της Φρανφούρτης; Τι κοινό έχουν μεταξύ τους προσωπικότητες τόσο μοναδικές και έργα τόσο ετερόκλητα, που εκτείνονται από τη φιλοσοφία, την κοινωνιολογία, την ψυχολογία και την πολιτική επιστήμη ώς τη μουσικολογία και τη λογοτεχνική κριτική; Τι σχέση έχει η έννοια της μονοδιάστατης κοινωνίας του Μαρκούζε με το μοντέλο του κρατικού καπιταλισμού του Πόλλοκ; Ή η κριτική του Αντόρνο στη μουσική του Στραβίνσκυ με την επίθεση του Χορκχάιμερ στη φιλοσοφική ανθρωπολογία του Σέλερ; Ή οι θέσεις του Φρομ για τον σαδομαζοχιστικό χαρακτήρα με τις κρίσεις του Λόβενταλ για την πεζογραφία του Χάμσουν; Ή ακόμη οι παρατηρήσεις του Μπένγιαμιν για τα τραυματικά σοκ που επιφέρει ο σύγχρονος τρόπος ζωής με τα πορίσματα της ψυχοκοινωνικής έρευνας για την Αυταρχική προσωπικότητα;
Ο Μάρτιν Τζέυ απαντά σε αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα, παρουσιάζοντας την ιστορία του Ινστιτούτου Κοινωνικής Έρευνας από την ίδρυσή του το 1923 στη Φρανκφούρτη και τη μετεγκατάστασή του το 1934 στις ΗΠΑ μέχρι  την επιστροφή του στη Γερμανία το 1950. Αυτό που εντοπίζει ανάμεσα στους πρωτεργάτες της Κριτικής Θεωρίας είναι ένα υπόβαθρο παραδοχών και εννοιών που διαμεσολαβεί ακόμη και τις αιχμηρές διαφωνίες τους, μια κοινή θεωρητική και πρακτική στάση που συμπυκνώνει στην πιο καθαρή μορφή τους τα διλήμματα της αριστερής διανόησης στον εικοστό αιώνα. Ήδη πριν πάρουν το δρόμο της εξορίας, οι συνεργάτες του Ινστιτούτου ήταν κατά κάποιο τρόπο εξόριστοι από τον εξωτερικό κόσμο, ως επακόλουθο της αντίστασης που επέμειναν να προβάλλουν, όσο ελάχιστοι όμοιοί τους, στις αφομοιωτικές δυνάμεις της κυρίαρχης κουλτούρας. Ίσως γι’ αυτό η ζωή και το έργο τους –πτυχές που συνυφαίνονται τόσο συναρπαστικά σ’ αυτό το βιβλίο– δεν έπαψαν να εμπνέουν κάθε νεότερη γενιά ριζοσπαστών διανοουμένων (από τη Νέα Αριστερά μέχρι τους «μεταμοντέρνους»), στην αναπόφευκτη αναμέτρησή της με τα ζητήματα που εκείνοι προδρομικά αντιμετώπισαν.
 
Έγραψαν για το βιβλίο
 
Όσοι συνδέθηκαν κάποτε με το Ινστιτούτο, εφόσον είναι ακόμη ζωντανοί, θα σας είναι οπωσδήποτε ευγνώμονες διότι θα αναγνωρίσουν μέσα στο βιβλίο σας μια ιστορία των δικών τους ιδεών.
 
MAX HORKHEIMER
 
Ο Martin Jay γεννήθηκε το 1944 στη Νέα Υόρκη. Σπούδασε στο Union College και στο Harvard. Έχει διδάξει σε πολλά πανεπιστήμια των ΗΠΑ και της Αγγλίας και από το 1982 είναι καθηγητής ιστορίας στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, στο Μπέρκλεϋ. Έχει τιμηθεί με τα βραβεία της American Historical Association (1973), της Academy of Literary Studies (1986) και της American Academy of Arts and Sciences (1996). Συμμετέχει στη συντακτική επιτροπή των επιθεωρήσεων Theory and Society και Cultural Critique. Έργα του είναι: The Dialectical Imagination, A History of the Frankfurt School and the Institute of Social Research, 1923-1950 (1973), Marxism and Totality. The Adventures of a Concept from Lukáts to Habernas (1984), Adorno (1984), Permanent Exiles. Essays on the Intellectual Migration from Germany to America (1985), Fin-de-Sciècle Socialism and Other Essays (1988), Force Fields. Between Intellectual History and Cultural Criticism (1933), Downcast Eyes. The Denigration of Vision in Twentieth–Century French Thought (1993), Cultural Semantics. Keywords of the Age (1998), Refractions of Violence (2003), Songs of Experience. Modern American and European Variations on a Universal Theme (2004).