Η Ουλρίκε Μάινχοφ, ηγετικό στέλεχος της δυτικογερμανικής οργάνωσης αντάρτικου πόλης «Φράξια Κόκκινος Στρατός» (raf), βρέθηκε νεκρή στο κελί της το πρωί της 9ης Μαΐου 1976. Οι γνώμες διίστανται σοβαρά για το αν η Μάινχοφ αυτοκτόνησε ή δολοφονήθηκε από κρατικές υπηρεσίες.  
Στο τρίτομο μυθιστόρημα εναλλακτικής ιστορίας του Δημήτρη Μπελαντή η Μάινχοφ –σύμβολο για μια ολόκληρη γενιά– δεν πεθαίνει το Μάιο του 1976. Η μυθιστορηματική Ουλρίκε επιβιώνει. Ζει μια «δεύτερη ζωή», γεμάτη ελπίδες, απογοητεύσεις από την υπαρκτή Αριστερά, αναθεωρήσεις, καταθλίψεις, αλλά εξακολουθεί να πιστεύει στα νεανικά της οράματα. 
Το πρώτο βιβλίο, Ο Θάνατος ως Déjà Vu, οργανώνεται γύρω από μια διάλεξη της Μάινχοφ για τη σύγχρονη «αντιτρομοκρατία» και τους αγώνες της Αριστεράς το Δεκέμβριο του 2003. Κατά τη διάρκεια της διάλεξης η γηραιά καθηγήτρια Μάινχοφ επανέρχεται στο Σταμχάιμ, στο κελί του 1976, και ξαναθέτει το ερώτημα της διαδρομής της με υπαρξιακούς όρους. Ποια ήταν εξαρχής η προτιμότερη επιλογή: η θυσία (δολοφονία ή αυτοκτονία) ή η επιβίωση και η αναζήτηση μιας μαζικότερης νόμιμης Αριστεράς με όλα τα αδιέξοδα και τις δυσκολίες της; 
Στο δεύτερο βιβλίο, Coup d’État, περιγράφεται η διάσωση της Μάινχοφ χάρη στην επέμβαση ενός δικτύου ανθρώπων με κεντρικό ρόλο στη γερμανική πολιτική σκηνή. Η σύγκρουση ανάμεσα σ’ αυτούς και στη σκληρή αντιτρομοκρατική γραμμή του κράτους έχει απρόβλεπτα αποτελέσματα και καταιγιστική δράση. Στις σελίδες παρελαύνουν πρόσωπα όπως ο τότε καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ, ο πρώην καγκελάριος Βίλι Μπραντ, ο ιταλός Πρόεδρος Άλντο Μόρο, ο αριστερός σοσιαλδημοκράτης Όσκαρ Λαφοντέν, ο αυτόνομος τότε και μετέπειτα ηγετική μορφή των Πράσινων και υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Γιόσκα Φίσερ, ο συγγραφέας Χάινριχ Μπελ, ο Ζαν Πολ Σαρτρ, οι διώκτες της «τρομοκρατίας» σε Γερμανία και Ιταλία Χόρστ Χέρολντ και Ντάλα Κιέζα, ο «μυστηριώδης τρομοκράτης» Κάρλος το Τσακάλι, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ κ.λπ. 
Tο τρίτο βιβλίο, Histoire Alternative, χωρίζεται σε πέντε μέρη που καλύπτουν χρονολογικά την περίοδο από το Μάϊο του 1976 και τη μυθιστορηματική διάσωση της Μάινχοφ, το «γερμανικό Φθινόπωρο» του 1977, την πολιτική κρίση που ακολουθεί η φυγάδευση της Μάινχοφ, τη «δεύτερη» ζωή της, για να καταλήξει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε το πρώτο βιβλίο στη διάλεξη μετά την 11η Σεπτεμβρίου, το Δεκέμβριο του 2003.
Το μυθιστόρημα στηρίζεται σε μια εξαντλητική συγκέντρωση υλικού από τη Γερμανία και την Ευρώπη του ’70, τη σύγκρουση raf και κρατικών μηχανισμών, την ποινικοποίηση της Αριστεράς και την ανάπτυξη δομών αυταρχικού κράτους. Η διήγηση είναι σε μεγάλο βαθμό και μια αλληγορία για τη σημερινή διεθνή πολιτική πραγματικότητα και για τους προβληματισμούς της σύγχρονης Αριστεράς στην Ευρώπη.