Το τελευταίο μείζον έργο που δημοσίευσε ο Μάρεϋ Μπούκτσιν –κορυφαίος στοχαστής αλλά και ακτιβιστής του αναρχισμού, του κομμουναλισμού και της κοινωνικής οικολογίας– είναι μια τετράτομη ιστορία των επαναστατικών κινημάτων που εκδηλώθηκαν στην Ευρώπη και την Αμερική κατά τους νεότερους χρόνους, ιδωμένη μέσα από το πρίσμα της ελευθεριακής δυναμικής τους.
 
Η πρωτότυπη όσο και περιεκτική αυτή προσέγγιση φέρνει στην επιφάνεια ένα ευρύτατο φάσμα νέων ή παραγνωρισμένων υλικών σχετικά με το κοινωνικό υπόβαθρο και τη λαοκρατική προοπτική των μεγάλων επαναστάσεων. Διασώζει έτσι από την ιστορική αμνησία τα γεγονότα και τους ανθρώπους που, έστω και εφήμερα,  έδωσαν σάρκα και οστά στις πιο ριζοσπαστικές ενοράσεις της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της κοινότητας. Και υποδεικνύει με τον τρόπο του –έναν τρόπο όχι μόνο εμπνευσμένο από την πολιτική φιλοσοφία αλλά και τεκμηριωμένο εδώ από την ιστοριογραφία– την ύπαρξη μιας «επαναστατικής παράδοσης» και τη θέση που μπορεί να έχει στη συνείδηση των νεότερων γενιών.
Αυτός ο τόμος, ο δεύτερος της Τρίτης Επανάστασης, ασχολείται κυρίως με τις σημαντικότερες εξεγέρσεις της γαλλικής εργατικής τάξης τον 19ο αιώνα, ξεκινώντας από την Επανάσταση του 1830, συνεχίζοντας με την Επανάσταση του 1848 και καταλήγοντας στην Παρισινή Κομμούνα του 1871. Εξετάζει ακόμα την προέλευση και την ιστορία της Διεθνούς Ένωσης Εργαζομένων (IWMA), δηλαδή της Πρώτης Διεθνούς, καθώς και της Δεύτερης Διεθνούς, μιας κυρίως μαρξιστικής σοσιαλδημοκρατικής ένωσης που σε μεγάλο βαθμό επηρεάστηκε από το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Τα εργατικά κινήματα του 19ου αιώνα, στα οποία η ιδεολογία αποκτούσε ολοένα μεγαλύτερη σημασία, και η εμφάνιση ενός σύγχρονου προλεταριάτου και μιας βιομηχανικής καπιταλιστικής τάξης δημιούργησαν την ανάγκη να εξετάσω με κάποιες λεπτομέρειες τη μετάβαση από τον ιακωβινισμό, ριζοσπαστική αντιμοναρχική ιδεολογία και κίνημα, προς τα διάφορα είδη σοσιαλισμού με προσανατολισμό προς την εργατική τάξη. Κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του αιώνα έκανε πράγματι την εμφάνισή της η σύγχρονη ταξική πάλη τόσο στην Αγγλία όσο και στη Γαλλία και, μαζί με αυτήν, διάφορες σοσιαλιστικές και αναρχικές ιδεολογίες που υπήρχαν ήδη εν σπέρματι ως άμεσο επακόλουθο της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης.
 
Έγραψαν για το βιβλίο
 
Ο τίτλος αυτού του βιβλίου, Η τρίτη επανάσταση, προέρχεται από κάτι που μπορεί να φανεί σαν μια απροσδόκητη ιστορική σύμπτωση. Το αίτημα για μια «Τρίτη επανάσταση» προβλήθηκε όντως σε δύο μεγάλες επαναστάσεις: τη Γαλλική Επανάσταση, στην τελευταία δεκαετία του 18ου αιώνα, και τη Ρωσική Επανάσταση, κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ού [...] Καθώς εξέταζα τα γεγονότα αυτών των δύο περιόδων, μου φάνηκε συναρπαστικό –και κάτι παραπάνω από απλή σύμπτωση– ότι το ίδιο αυτό αίτημα, λέξη προς λέξη, τέθηκε τόσο στο Παρίσι όσο και στην Πετρούπολη προς το τέλος δύο ιστορικά κρίσιμων επαναστάσεων, που χωρίζονταν από ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι δύο λαοί που πρόβαλαν το αίτημα παρουσίαζαν βαθύτατες διαφορές στις κοινωνικές και πολιτισμικές συνθήκες τους [...] Έστρεψαν ωστόσο το ίδιο σύνθημα ενάντια σε ένα φαινομενικά επαναστατικό καθεστώς που οι ίδιοι είχαν βοηθήσει να έρθει στην εξουσία και από το οποίο ένιωθαν πια προδομένοι.
 
MURRAY BOOKCHIN (από την Εισαγωγή του βιβλίου)
 
Ο Murray Bookchin γεννήθηκε το 1921 στη Νέα Υόρκη από ρωσοεβραίους μετανάστες. Δούλεψε σε εργοστάσια και σιδηροδρόμους και υπήρξε ριζοσπάστης συνδικαλιστής στο αμερικανικό εργατικό κίνημα της δεκαετίας του 1930. Άρχισε να διδάσκει από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, πρώτα στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και στη συνέχεια στο Ramaro State College του Νιου Τζέρσυ, ενώ παράλληλα, το 1971, συνίδρυσε το Ινστιτούτο Κοινωνικής Οικολογίας στο Goddard College του Βερμόντ. Από τον μαρξισμό και τον τροτσκισμό της πρώτης νεότητας, πέρασε στον αναρχισμό και αργότερα στον ελευθεριακό κοινοτισμό ή κομμουναλισμό, ενώ πρωτοστάτησε στη δημιουργία του κινήματος της κοινωνικής οικολογίας. Yπήρξε συνειδητός πολίτης, μαχητικός αγωνιστής και πολυγραφότατος στοχαστής της κοινωνίας σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Πέθανε στο Βερμόντ το 2006. Έργα του είναι: Our Synthetic Environment (1962), Crisis in our Cities (1965), Post-Scarcity Anarchism (1971), The Limits of the City (1973), The Spanish Anarchists. The Heroic Years (1977) Toward an Ecological Society (1980), The Ecology of Freedom. The Emergence and Dissolution of Hierarchy (1982), The Modern Crisis (1986), The Rise of Urbanization and the Decline of Citizenship (1987), The Philosophy of Social Ecology. Essays on Dialectical Naturalism (1990), Remaking Society (1990), To Remember Spain (1994), Re-Enchanting Humanity (1995), The Third Revolution. Popular Movements in the Revolutionary Era (4 τόμοι) (1996-2003), Social Anarchism or Lifestyle Anarchism. An Unbridgeable Chasm (1997), The Politics of Social Ecology. Libertarian Municipalism (1997), Anarchism, Marxism and the Future of the Left. Interviews and Essays, 1993-1998 (1999), The Communalist Project (2003), Social Ecology and Communalism (μαζί με τον Eirik Eiglad, 2007).