Ελπίδα μου είναι ότι Η Τρίτη Επανάσταση θα απαλείψει την ομιχλώδη γλώσσα που συσκότισε τις πραγματικότητες της επαναστατικής εποχής.
 
Το τελευταίο μείζον έργο που δημοσίευσε ο Μάρεϋ Μπούκτσιν –κορυφαίος στοχαστής αλλά και ακτιβιστής του αναρχισμού, του κομμουναλισμού και της κοινωνικής οικολογίας– είναι η τετράτομη αυτή ιστορία των επαναστατικών κινημάτων που εκδηλώθηκαν στην Ευρώπη και την Αμερική κατά τους νεότερους χρόνους, ιδωμένη μέσα από το πρίσμα της ελευθεριακής δυναμικής τους. Η πρωτότυπη αυτή προσέγγιση φέρνει στην επιφάνεια ένα ευρύτατο φάσμα νέων ή παραγνωρισμένων υλικών σχετικά με το κοινωνικό υπόβαθρο και τη λαοκρατική προοπτική των μεγάλων επαναστάσεων. Διασώζει έτσι από την ιστορική αμνησία τα γεγονότα και τους ανθρώπους που, έστω και εφήμερα, έδωσαν σάρκα και οστά στις πιο ριζοσπαστικές ενοράσεις της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της κοινότητας. Και υποδεικνύει με τον τρόπο του –έναν τρόπο όχι μόνο εμπνευσμένο από την πολιτική φιλοσοφία αλλά και τεκμηριωμένο εδώ από την ιστοριογραφία– την ύπαρξη μιας «επαναστατικής παράδοσης» και τη θέση που μπορεί να έχει στη συνείδηση των νεότερων γενιών.
 
Έγραψαν για το βιβλίο
 
Με τη δημοσίευση αυτού του βιβλίου ολοκληρώνεται η τετράτομη ιστορική μου αφήγηση για τα λαϊκά κινήματα της επαναστατικής εποχής. Το νήμα ξεκινά εδώ από τη Γερμανική Επανάσταση και, περνώντας από τους ξεσηκωμούς της Βαυαρίας, της Ουγγαρίας και της Αυστρίας, τερματίζει στην Ισπανική.

Στη Γερμανική Επανάσταση του 1918, θεωρώ ότι οι προθέσεις της Ρόζας Λούξεμπουργκ ήταν ίσως από τις ευγενέστερες, και στο πέτο μου φορώ ένα λουλούδι στη μνήμη της. Αλλά για τον γερμανικό επαναστατικό σοσιαλισμό, η στρατηγική της υπήρξε καταστροφική . . . Όσο για την Ισπανική Επανάσταση, ακόμα και σήμερα, από την απόσταση των 70 περίπου χρόνων, εξακολουθεί να σκιρτά η καρδιά ενός γέροντα σαν εμένα, για τον οποίο οι αναμνήσεις τού ξετυλίγματός της παραμένουν τόσο ζωντανές ώστε επισκιάζουν άλλες, πιο πρόσφατες . . . Η Ισπανία έδωσε στον κόσμο μια ουτοπική εικόνα του προλεταριάτου, που οι στοχαστές της επανάστασης την είχαν αντικρίσει ώς τότε μόνο στις στιγμές των πιο αχαλίνωτων φαντασιώσεών τους.
 
MURRAY BOOKCHIN
 
Ο Murray Bookchin γεννήθηκε το 1921 στη Νέα Υόρκη από ρωσοεβραίους μετανάστες. Δούλεψε σε εργοστάσια και σιδηροδρόμους και υπήρξε ριζοσπάστης συνδικαλιστής στο αμερικανικό εργατικό κίνημα της δεκαετίας του 1930. Άρχισε να διδάσκει από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, πρώτα στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και στη συνέχεια στο Ramaro State College του Νιου Τζέρσυ, ενώ παράλληλα, το 1971, συνίδρυσε το Ινστιτούτο Κοινωνικής Οικολογίας στο Goddard College του Βερμόντ. Από τον μαρξισμό και τον τροτσκισμό της πρώτης νεότητας, πέρασε στον αναρχισμό και αργότερα στον ελευθεριακό κοινοτισμό ή κομμουναλισμό, ενώ πρωτοστάτησε στη δημιουργία του κινήματος της κοινωνικής οικολογίας. Yπήρξε συνειδητός πολίτης, μαχητικός αγωνιστής και πολυγραφότατος στοχαστής της κοινωνίας σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Πέθανε στο Βερμόντ το 2006. Έργα του είναι: Our Synthetic Environment (1962), Crisis in our Cities (1965), Post-Scarcity Anarchism (1971), The Limits of the City (1973), The Spanish Anarchists. The Heroic Years (1977) Toward an Ecological Society (1980), The Ecology of Freedom. The Emergence and Dissolution of Hierarchy (1982), The Modern Crisis (1986), The Rise of Urbanization and the Decline of Citizenship (1987), The Philosophy of Social Ecology. Essays on Dialectical Naturalism (1990), Remaking Society (1990), To Remember Spain (1994), Re-Enchanting Humanity (1995), The Third Revolution. Popular Movements in the Revolutionary Era (4 τόμοι) (1996-2003), Social Anarchism or Lifestyle Anarchism. An Unbridgeable Chasm (1997), The Politics of Social Ecology. Libertarian Municipalism (1997), Anarchism, Marxism and the Future of the Left. Interviews and Essays, 1993-1998 (1999), The Communalist Project (2003), Social Ecology and Communalism (μαζί με τον Eirik Eiglad, 2007).