Με τον τίτλο "Η τριλογία της Μασσαλίας" επανεκδίδονται σε έναν τόμο τα μυθιστορήματα του Ζαν-Κλωντ Ιζζό "Το μαύρο τραγούδι της Μασσαλίας", "Το τσούρμο", "Solea", με ήρωα τον Φαμπιό Μοντάλ. αυτό τον ευαίσθητο αστυνόμο, απόγονο μεταναστών, εχθρό της βίας, που αγαπά την ποίηση, την τζαζ, το ψάρεμα, τις γυναίκες και την πόλη του, τη Μασσαλία: μια πόλη σταυροδρόμι λαών και πολιτισμών, το μεγάλο λιμάνι της Γαλλίας.
 
1. Το μαύρο τραγούδι της Μασσαλίας
Τρεις φίλοι μεγαλωμένοι στις λαϊκές συνοικίες της Μασσαλίας, ερωτευμένοι με την ίδια κοπέλα, αναμεμειγμένοι με το έγκλημα. Χρόνια μετά, ο ένας από αυτούς, ως αστυνομικός επιθεωρητής πια, αναζητεί τους δολοφόνους των παλιών του συντρόφων.

Η Μασσαλία με το λιμάνι και τους ανθρώπους της, τους δρόμους και τα κορίτσια της, το οργανωμένο έγκλημα που απλώνεται παντού, την αστυνομική βία και το ρατσισμό, αποτελεί το σκηνικό που γεννά και υποθάλπει νουάρ ιστορίες όπως το "Μαύρο τραγούδι της Μασσαλίας", Πρόκειται για την πόλη-σύμβολο αλλά και την πόλη-πατρίδα για τον συγγραφέα και για όσους θέλουν να συγχρονίσουν το βήμα τους και τη ζωή τους με τον παλμό της.

Ο ήρωας, συναισθηματικός και εχθρός της βίας, γεμάτος αμφιβολίες για τον εαυτό του, ονειρεύεται μια πόλη όπου ο καθένας, όποιο χρώμα και αν έχει στο δέρμα του, μπορεί να κατέβει από το τραίνο ή το πλοίο, με τη βαλίτσα στο χέρι και να πει: "Καλά είμαι εδώ. Είναι το σπίτι μου".
 
2. Το τσούρμο
Στο "Τσούρμο" του Ζαν-Κλώντ Ιζζό ξανασυναντάμε τον Φάμπιο Μοντάλ να αναζητά τα ίχνη εξαφανίσεων και δολοφονιών στα δύσκολα μονοπάτια που οδηγούν στις βόρειες συνοικίες της πόλης του, της Μασσαλίας. Έναν χώρο όπου διασταυρώνονται Γάλλοι ρατσιστές, διεφθαρμένοι αστυνομικοί, φανατικοί ισλαμιστές, ενώ η σκιά της Μαφίας απλώνεται παντού. Μόνο που αυτήν τη φορά ο Μοντάλ έχει παραιτηθεί από το Σώμα και ενεργεί για δικό του λογαριασμό. Κουρασμένος αλλά πάντα αποφασισμένος να φτάσει ως το τέλος, συνεχίζει την περιπλάνησή του στους δρόμους της χαμένης αθωότητας. Παλεύοντας μεταξύ νοσταλγίας και ανταρσίας, δρα για χάρη της συντροφικότητας και της φιλίας με την ίδια πάντοτε ανθρωπιά.
 
3. Soléa
Ένα "ρομάν νουάρ", με αναφορές σε επίσημα ντοκουμέντα και γνωστά συμβάντα, που προσδίδει στο πολιτικό και κοινωνικό δοκίμιο κάτι που τα δοκίμια δεν έχουν ποτέ: τη μυρουδιά του αίματος, του ιδρώτα και της φρίκης, τη δραματική απεικόνιση του τι σημαίνουν όλα τούτα τα "μυθικά" του οργανωμένου εγκλήματος και της οργανωμένης συνεργασίας με τα μεγάλα τραπεζικά και οικονομικά κέντρα, όταν φτάνουν στο επίπεδο της καθημερινής μας ζωής, στους δρόμους των καλών μας των πόλεων και στα μπαράκια της αναψυχής μας. Να λοιπόν που ένα τόσο μαύρο αλλά και τόσο τρυφερό "αστυνομικό" μυθιστόρημα δε μας προσφέρει μόνο μερικές ώρες ευχάριστης ανάγνωσης αλλά και μερικούς αξιόλογους, τόσο επίκαιρους, προβληματισμούς. Μας προσφέρει όμως, συνάμα, όπως και τα δύο προηγούμενα της σειράς, μια εκπληκτική περιήγηση στη Μασσαλία και τη ζωή της. Σκεφτόμουνα τον Πειραιά: θα βρει άραγε ποτέ τον Ιζζό του, κάποιον σημαντικό δικό του άνθρωπο, που να τον απαλλάξει από την κατάθλιψη των υπέργηρων πια και τόσο παρεξηγημένων πάλαι ποτέ "παιδιών" του; Μα και η Αθήνα; Ο Ιζζό, τέκνο της "λαθρομετανάστευσης" κι αυτός, όπως και ο Ζιντάν, χάρισε στην πόλη του κάτι που η πόλη του του ανταποδίδει τώρα με αγάπη και ευγνωμοσύνη: μια νέα εικόνα, μια νέα ζωή. Ένα μύθο. Ζηλεύω τη Μασσαλία. Πολύ θα το' θελα να βρω μια μέρα το μπαρ του Φονφόν - καλή του ώρα - και να του φωνάξω: "Patron, un pastis!". Στη μνήμη του Ιζζό.
 
Ο Ζαν-Κλωντ Ιζό (1945-2000) γεννήθηκε, έζησε και πέθανε στη Μασσαλία. Ήταν γιος ιταλού μπάρμαν και ισπανίδας κομμώτριας. Ο ίδιος συνήθιζε να λέει για τον εαυτό του: "Είμαι μισός Ιταλός, μισός Ισπανός με μια ιδέα αραβικού αίματος, ένας γνήσιος Μασσαλιώτης". Υπηρέτησε εθελοντικά στο Τζιμπουτί και εκπαιδεύτηκε ως εργάτης μεταλλείων. Υπήρξε μέλος του Κομουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας, άσκησε για χρόνια τη δημοσιογραφία στην εφημερίδα της τοπικής οργάνωσης ("La Marseillaise") και έγραψε κινηματογραφικά και τηλεοπτικά σενάρια. Τα κείμενά του απηχούσαν έναν σοσιαλιστικό ρεαλισμό. Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ο Ιζό έπαψε να ασχολείται ενεργά με την πολιτική, παραιτήθηκε από την εφημερίδα και άρχισε να ζει στα χαρακώματα της λογοτεχνίας ως βιβλιοπώλης, βιβλιοθηκάριος και διοργανωτής λογοτεχνικών εκδηλώσεων. Πολυταξιδεμένος, από την Αιθιοπία και την Ταγγέρη στην Κωνσταντινούπολη, από τη Νάπολη στη Βαρκελώνη και από τη Μασσαλία στην Αλεξάνδρεια, πίστευε πως όλοι είμαστε χαμένοι ναυτικοί. Στην ηλικία των 50 ετών δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο "Το μαύρο τραγούδι της Μασσαλίας". Ακολούθησαν τα βιβλία "Τσούρμο" (1996) και "Solea" (1998) που μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες. Πέθανε τον Ιανουάριο του 2000 στη Μασσαλία.