[…] ο Λίφσιτς αρνείται να περιοριστεί στα πιο οικεία θέματα περί αισθητικής του Μαρξ. Η ανάλυσή του εκτείνεται από τη διδακτορική διατριβή του Μαρξ στον Επίκουρο, μέχρι τη συζήτηση για την ελληνική τέχνη στα Grundrisse και από το Κεφάλαιο μέχρι τα λογοτεχνικά επιχειρήματα της Αγίας Οικογένειας. Η φιλοσοφία της τέχνης, επομένως, δεν αποτελεί τόσο μια εξειδικευμένη υπο-ενότητα στα κείμενα του Μαρξ, όσο μια συνεκτική και πρωτότυπη άποψη, με βάση την οποία μπορεί κανείς να παρατηρήσει μέρος της τροχιάς της δουλειάς του.
                                                                                                                                                   
Τέρυ ‘Ηγκλετον

Η τέχνη πέθανε! ΖΗΤΩ H ΤΕΧΝΗ! Είναι το σύνθημα του Μαρξ για την αισθητική. Έτσι τελειώνει το βιβλίο του Ρώσου φιλοσόφου και κριτικού της λογοτεχνίας Μιχαήλ Λίφσιτς Η φιλοσοφία της τέχνης του Καρλ Μαρξ.
Ένα θεμελιώδες έργο το οποίο δεν περιορίζεται απλώς σε μια εισαγωγή στις αισθητικές αντιλήψεις του Γερμανού φιλοσόφου, αλλά κατορθώνει κάτι πολύ περισσότερο: Λειτουργεί τόσο ως κριτική αποτίμηση των αντιλήψεων αυτών όσο και ως οδηγός για τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώθηκε η σκέψη του Μαρξ από τα πρώιμα κείμενά του μέχρι την ωριμότητα.
 
Ο Μιχαήλ Λίφσιτς (Mikhail Lifshitz) γεννήθηκε στην Κριμαία το 1905 και πέθανε το 1983. Ξεκίνησε τις σπουδές του στη Σχολή Vkhutemas, την Ανώτατη Σχολή Τεχνών της Μόσχας, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1920.
Σε συνεργασία με τον Λουνατσάρσκι και τον Σίλερ δημοσίευσαν την πρώτη σχετική συλλογή αποσπασμάτων από το έργο των Μαρξ και Ένγκελς. Ίδρυσε και διηύθυνε το σημαντικό λογοτεχνικό περιοδικό Literaturny Kritik [Λογοτεχνική κριτική], το οποίο συνέβαλε ιδιαιτέρως στην εξάπλωση της μαρξιστικής αισθητικής στον υπόλοιπο κόσμο μέσω της έκδοσής του στα αγγλικά, την περίοδο του Mεσοπολέμου. Η διαφωνία του με το Δόγμα Ζντάνοφ και την επιβολή του χυδαίου σοσιαλιστικού ρεαλισμού τον έθεσαν στο περιθώριο. Επανεμφανίζεται, ωστόσο, στα σοβιετικά γράμματα αρκετά αργότερα, τη δεκαετία του 1950, και ιδιαίτερα μετά την αποσταλινοποίηση του 1956.