Το βιβλίο αποτελεί μια φιλολογική μελέτη του ποιητικού έργου της ηθοποιού Κατερίνας Γώγου. Η Βιργινία Σπυράτου, υποψήφια διδάκτωρ Γερμανικής Φιλολογίας, αναλύει το σύνολο του έργου της Γώγου ενδελεχώς, συλλογή με συλλογή, ποίημα με ποίημα, στίχο με στίχο, στα πλαίσια της φεμινιστικής θεωρίας της λογοτεχνίας. Άλλωστε, οι απεικονίσεις του Θηλυκού στη λογοτεχνία των γυναικών είναι και το θέμα της διδακτορικής διατριβής της.
Η Σπυράτου δεν κάνει όμως μια μονοσήμαντη προσέγγιση, αφού μελετά τη ζωή και τη συνολικότερη κοινωνική παρουσία της ποιήτριας στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, στους αγώνες της για μια καλύτερη κοινωνία. Ο «αιρετικός» και ριζοσπαστικός λόγος που άρθρωσε η Κατερίνα Γώγου τόσο με την οργισμένη και επιθετική της ποίηση όσο και με την κοινωνική της δράση δημιούργησε ένα μύθο, κυρίως στη νεολαία, που την τοποθέτησε δίπλα στους άλλους δύο «αιρετικούς» καλλιτέχνες της ίδιας περιόδου, τον Νικόλα Άσιμο και τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Το στοιχείο που συνέδεσε αυτούς τους τρεις καλλιτέχνες υπήρξε αναμφίβολα η αυτοκαταστροφή.  
Ο μύθος όμως δεν είναι πάντα ο καλύτερος τρόπος για την αποτίμηση ενός καλλιτεχνικού έργου. Ίσως μάλιστα και να το συσκοτίζει. Γι’ αυτό και η Σπυράτου με τα εργαλεία της φιλολογικής έρευνας επιχειρεί πίσω από το «μύθο της Γώγου» να ανιχνεύσει τη γυναίκα που αγωνιά, πονάει, οραματίζεται μια καλύτερη κοινωνία, αγωνίζεται, επαναστατεί, αλλά τελικά αυτοκαταστρέφεται. Όπως και να ’χει, το βιβλίο Κατερίνα Γώγου: Έρωτας θανάτου αποτελεί την πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα φιλολογική προσέγγιση στην ποίηση της Γώγου. 
Το βιβλίο εμπλουτίζεται με ένα ποίημα της Γώγου που δεν περιλαμβάνεται στις επτά ποιητικές της συλλογές καθώς και πλούσιο φωτογραφικό υλικό από διαφορετικές εκφάνσεις της ζωής της: παιδική ηλικία, θέατρο, κινηματογράφος, ταξίδια, πολιτικοί αγώνες κ.λπ.