Η Κοινοτική πολυτέλεια δεν επιχειρεί τη χρονολογική παράθεση των συμβάντων της Παρισινής Κομμούνας, αλλά μια ανασύσταση της εξέγερσης ως ενός εργαστηρίου πολιτικών επινοήσεων, όπου οι διαδικασίες χειραφέτησης ήταν ορατές και απτές ως καθημερινές πρακτικές απλών ανθρώπων που δεν στόχευαν σε κάποια δογματική καθαρότητα. Μια ανασύσταση με βάση όσα είπαν και σκέφτηκαν οι κομμουνάροι για ό,τι έκαναν, ποιες λέξεις, ποιους όρους και ποιες εκφράσεις επινόησαν, δανείστηκαν, συζήτησαν ή απέρριψαν.
Μια από αυτές τις εκφράσεις ήταν η "κοινοτική πολυτέλεια", ένα πρίσμα μέσα από το οποίο μπορούν να διαθλαστούν και να μεγεθυνθούν μια σειρά από πρακτικές-κλειδιά της Κομμούνας: για νέες μορφές αλληλεγγύης και ανατροπής των κοινωνικών ιεραρχιών, για το πώς να ανθίσει η ομορφιά στους κοινούς χώρους, για το πώς η τέχνη είναι εγγενής σε κάθε όψη της καθημερινότητας, συμπεριλαμβανομένης της εργασίας, για την ισότητα στην αφθονία.
Η φαντασία της Κομμούνας, που προτιμούσε να λειτουργεί στην κλίμακα της αυτόνομης τοπικής μονάδας αλλά εντός ενός ορίζοντα διεθνιστικού, είχε την ικανότητα να συλλαμβάνει ως σύνολο τομείς του κοινωνικού σχηματισμού που η αστική τάξη επιμένει να κρατάει χωριστά - την πόλη και την ύπαιθρο, τη θεωρία και την πράξη, την πνευματική και τη χειρωνακτική εργασία: όλα αυτά που αφορούν και σήμερα όσες και όσους δοκιμάζουν να βρουν τους τόπους και τους τρόπους για να ζήσουν διαφορετικά.