Η πρόταση για κοινωνικοποίηση της παραγωγής και της παροχής υπηρεσιών προς εξυπηρέτηση βασικών ανθρώπινων και κοινωνικών αναγκών (άρρηκτα συνδεδεμένη με εκείνη για τοπικοποίηση) προβάλλει: α) ως αδήριτη ανάγκη για να συμβάλει στην αντιμετώπιση και την υπέρβαση των ασύλληπτων αδιεξόδων, τα οποία έχει δημιουργήσει και εξακολουθεί να επισωρεύει στο υπερώριμό του στάδιο –στη φάση της χρηματιστηριακής ασυδοσίας του– το οικονομικό σύστημα (καπιταλισμός) σε οικονομικό / εργασιακό / κοινωνικό / πολιτικό και οικολογικό επίπεδο, έχοντας αναγάγει τη μεγιστοποίηση του ιδιωτικού οικονομικού κέρδους και συμφέροντος σε υπέρτατη αξία της ζωής αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις· β) ως διέξοδος από τις συμπληγάδες πέτρες από τη μία πλευρά τού διακατεχόμενου από εντονότατο κρατισμό και αναποτελεσματικότητα ελληνικού κρατικού, δημόσιου και δημοτικού, τομέα, και από την άλλη πλευρά του σίφουνα της ιδιωτικοποίησης που βρίσκει ως εκ τούτου το έδαφος προετοιμασμένο και σαρώνει (και) τον δημόσιο χώρο.
Η  κοινωνική οικονομία αναδύεται με λίγα λόγια ως ένας τρίτος τομέας μεταξύ του κρατικού και του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας, ο οποίος μπορεί: α) είτε να κινείται σε επίπεδο «λαϊκού καπιταλισμού», β) είτε –διευρυνόμενος και βαθαίνοντας τους στόχους και τα περιεχόμενά του– να υποσκάπτει τα οικονομικά / παραγωγικά  θεμέ­λια του «υπαρκτού καπιταλισμού» και να δημιουργεί τις ουσιώδεις προϋποθέσεις για τη μετάβαση σε ένα εντελώς διαφορετικό οικονομικοπολιτικό σύστημα οργάνωσης και χειραφέτησης της κοινωνίας.