Η μητέρα μου ήταν τρελή, αλλά εγώ δεν ήμουν. Ο πατέρας μου ήταν γέρος, αλλά εγώ νέα. Προκάλεσα κι εγώ πόλεμο, όπως η Σπαρτιάτισσα Ελένη. Εκείνη προκάλεσε τον δικό της αφήνοντας να την πάρουν οι άνδρες που την ποθούσαν. Εγώ προκάλεσα τον δικό μου επειδή δεν επέτρεψα με κανέναν τρόπο να με δώσουν, δεν άφησα να με πάρουν, διάλεξα μόνη μου τον άνδρα μου και τη μοίρα μου…

Στην Αινειάδα, ο ήρωας του Βιργιλίου παλεύει να κερδίσει την κόρη του βασιλιά, τη Λαβίνια, με την οποία προορίζεται να ιδρύσει μια αυτοκρατορία. Η ίδια η Λαβίνια δεν αρθρώνει ούτε λέξη στο έπος.
Τώρα, η Ούρσουλα Λε Γκεν της δίνει φωνή, σε ένα μυθιστόρημα που μας μεταφέρει στον ημιάγριο κόσμο της αρχαίας Ιταλίας, όταν ακόμα η επτάλοφη Ρώμη ήταν ένα χωριό μέσα στις λάσπες.
Η Λαβίνια μεγαλώνει σ’ ένα περιβάλλον ειρήνης και ελευθερίας, μέχρι που έρχονται οι μνηστήρες. Η μητέρα της απαιτεί να παντρευτεί τον όμορφο, φιλόδοξο Τύρνο. Ωστόσο, οι οιωνοί και οι προφητείες ορίζουν ότι πρέπει να παντρευτεί έναν ξένο, ότι θα γίνει η αιτία ενός οδυνηρού πολέμου και ότι ο άνδρας της δεν θα ζήσει πολύ. Όταν ένας στόλος από τρωικά πλοία αναπλέει τον Τίβερη, η Λαβίνια αποφασίζει να πάρει το πεπρωμένο στα χέρια της. Μας αφηγείται επομένως ό,τι «παρέλειψε» ο Βιργίλιος, την ιστορία της ζωής της, τον έρωτα της ζωής της.
Η Λαβίνια είναι ένα μυθιστόρημα για το ερωτικό πάθος, τον πόλεμο και το τίμημά του, γενναιόδωρο και κομψό μέσα στη λιτότητά του, γραμμένο από μια σπουδαία συγγραφέα (πέντε βραβεία Hugo, πέντε βραβεία Nebula!) που εδώ κατακτά το απόγειο της δοκιμασμένης ικανότητάς της να δημιουργεί φανταστικούς κόσμους παρασύροντας τον αναγνώστη όχι στο απόμακρο μέλλον αλλά στην απόμακρη εποχή του χαλκού. Κι όπως έγραψε ένας Άγγλος κριτικός: «το μεγάλο της κατόρθωμα είναι ότι παρεμβαίνει τόσο διακριτικά στην Αινειάδα λες και απλώς συζητάει ή χορεύει με τον ποιητή που της ενέπνευσε τη Λαβίνια».
 
Η ταπεινή ιστορία του στρατιώτη Μέλλο
(απόσπασμα από τη Λαβίνια)
 
Η μάχη εκτός των τειχών συνεχιζόταν όλη αυτή την ώρα, όλο εκείνο το πρωινό. Δεν την παρακολούθησα καθόλου. Άκουγα μονάχα τον θόρυβο όταν σταματούσαν για λίγο οι δουλειές στο σπίτι. Μπορώ να πω μόνο όσα μου είπαν. Στην αρχή οι Ρουτούλοι, επωφελούμενοι από την αιφνιδιαστική επίθεσή τους, έκαναν τους Τρώες και τους συμμάχους τους να οπισθοχωρήσουν, αλλά στη συνέχεια η μάχη εκτεινόταν σταθερά όλο και πιο κοντά στον αμυντικό προμαχώνα και στην τάφρο έξω από τα τείχη και την πύλη της πόλης. Ο Μέσσαπος ήταν επικεφαλής των Ρουτούλων. Ο Τύρνος μια ήταν εδώ μια εκεί, «αλλά ποτέ δεν έμενε σε ένα μέρος», είπε ο άνδρας που μας έφερε τα πιο λεπτομερή μαντάτα. Αυτός ο άνδρας, ο Μέλλος, ήταν ένας από τους τραυματίες που ανάρρωνε στο παλάτι και βγήκε για να πολεμήσει ξανά. Η πληγή του, ένα άσχημο κόψιμο από σπαθί, άνοιξε πάλι καθώς πολεμούσε. Κατάφερε να έρθει πίσω και να μπει στην πόλη όσο οι πύλες ήταν ακόμη ανοιχτές. Έδωσε αναφορά στον βασιλιά, σύμφωνα με την οποία οι Τρώες δεν προσπαθούσαν να πλησιάσουν κοντύτερα στην πύλη, αλλά κρατούσαν τη θέση τους στον αμυντικό προμαχώνα, ενώ ο Αινείας έψαχνε να βρει τον Τύρνο, επιμένοντας στο δικαίωμά του να τελειώσει τον πόλεμο με μία και μόνη μονομαχία. Ο Τύρνος, εντωμεταξύ, πήγαινε καβάλα εδώ κι εκεί ανάμεσα στους αντιμαχόμενους, έφιππος σκόρπιζε τον θάνατο, αλλά δεν άφηνε ποτέ τον Αινεία να τον πλησιάσει. Αφού ο Μέλλος έδωσε την αναφορά του, ξεκάθαρα και ήσυχα, λιποθύμησε από την αιμορραγία και, παρόλο που κάναμε ό,τι μπορούσαμε γι’ αυτόν στο πρόχειρο ιατρείο που είχαμε στήσει στην αυλή μας, πέθανε το ίδιο βράδυ. Ήταν Λατίνος, αγρότης, με ένα μικρό αγρόκτημα κι ένα περιβόλι στους πρόποδες των βουνών νότια της πόλης.


Η Λαβίνια αποδεικνύει με συγκινητικό τρόπο ότι οι μεγάλοι συγγραφείς συνομιλούν στο πέρασμα των αιώνων…
Times Literary Supplement

Πανέξυπνη πλοκή, παιγνιώδης και κομψή αφήγηση –αυτό το μυθιστόρημα με ανάγκασε να δακρύσω πολλές φορές…
The Guardian

Η Λε Γκεν συλλαμβάνει τις τονικότητες του μεγάλου έπους, τις απηχεί, τις συνοδεύει. Το βιβλίο είναι ζωντανό, συνομιλεί με ένα τεράστιο έργο του Κανόνα. Ενθουσιάστηκα, περίπου αποσβολώθηκα από τη φρεσκάδα της γραφής της…
Ο συγγραφέας Jay Parini στην εφημ. Los Angeles Times