Το χιπ χοπ. Οι αντιφασιστικές διαδηλώσεις. Οι εξεγέρσεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι τσαμπουκάδες στον δρόμο. Τα γκραφίτι και ο παλμός της ρίμας. Οι εμσί και οι ντιτζέι. Το τρομοκρατόραμα και η φασιστάδα. Η ανεργία και το τσάκισμα των μισθών. Η αστυνομική βία. Οι εκκενώσεις των καταλήψεων. Η ελπίδα που έχει πάντοτε πλαν μπι. Η σιωπή τυλιγμένη στον ιστό της σημαίας. Οι επαναπροωθήσεις και τα ναυάγια στο Αιγαίο. Η παρανομοποίηση των μεταναστών εργατών. Το έντιμο αίμα που ζητά εκδίκηση. Ο πόλεμος που σαν καπνός τρύπωσε στα συλλογικά μας όνειρα. H μνήμη που έμεινε πίσω υπό κρατική επιτήρηση. Οι πέτρες που γίναν σύντροφοι σκελετωμένων αγοριών. Το ταξικό μίσος.
 
Όλα αυτά για τα οποία η ποίηση δεν πρέπει να μιλά. Έτσι μας λένε.
Το Μα είν’ αυτό ποίηση έρχεται να μας θυμίσει ότι –σήμερα περισσότερο από ποτέ– «Ποίηση σημαίνει επίθεση».