Μια ορχήστρα μόνος του ειν’ ο Αλέξης Τσίπρας· και μάλιστα παραδοσιακών οργάνων. Βάλθηκε να χορέψει τις αγορές σαν ιπποτικός καβαλιέρος. Στην Κρήτη τούς παίζει λύρα, στα ποντιακά χωριά της Μακεδονίας κεμετζέ, μαντολίνο στο Ιόνιο, βιολί στο Αιγαίο, στη Θεσσαλία ζουρνάδες και νταούλια, κλαρίνο στην Ήπειρο και πάει λέγοντας.
Έχουν σαστίσει οι επιτελείς των διεθνών funds. Πώς να μάθουν πεντοζάλη, τσάμικο, πυρρίχιο, ικαριώτικο, καλαματιανό και τόσους ακόμα πολύπλοκους ρυθμούς σ’ ενάμιση μήνα; Ιδρώνουν νυχθημερόν στα χοροδιδασκαλεία μπας και εξοικειωθούν με τα βήματα, να μη φανούν ανάξιοι των περιστάσεων.
Πυρετωδώς εντρυφά στην εκμάθηση νέων πνευστών, κρουστών και εγχόρδων ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Οι προφεσόροι του δεν πιστεύουν στ’ αυτιά τους. Δεν του αποδόθηκε τυχαία το προσωνύμιο παιδί-θαύμα. Εμφορείται, άλλωστε, από το αγέρωχο πνεύμα του Καραϊσκάκη, που έστειλε κάποτε στον Μαυροκορδάτο την εξόχως σεμνότυφη γραφή: «Σεβαστή διοίκησις, παίζει ο πούτζος μου τρουμπέτες, παίζει και τουμπελέκια». Αντίστοιχα μηνύματα στέλνει ο Αλέξης καιρό τώρα στους δανειστές. Η συνέπεια λόγων και έργων συγκαταλέγεται, άλλωστε, στα αδιαφιλονίκητα χαρίσματά του...