«Η αντιπαράθεση της έννοιας της «κοινωνικής τάξης» και της έννοιας του «έθνους» σφράγισε μερικούς από τους πιο σημαντικούς, συμβολικά και ιστορικά, εμφυλίους του πρώτου μισού του 20ού αιώνα: τον ισπανικό, τον κινεζικό και τον ελληνικό. Ανάμεσα στις δυο έννοιες παρεμβαλλόταν συχνά και μια τρίτη, η έννοια του «λαού» –όπως στο «λαϊκό κίνημα», όρος
με τον οποίο αυτο-προσδιοριζόταν η κυπριακή Αριστερά– έννοια η οποία αντιπαρατίθετο, σαν διευρυμένη μορφή της έννοιας της «κοινωνικής τάξης», όπως αυτή των «λαϊκών στρωμάτων», στην ενοποιητική γοητεία της έννοιας του «έθνους». Tο τρίγωνο Kύπρου-Eλλάδας-Tουρκίας –το οποίο πραγματεύεται αυτό το βιβλίο– εκφράζει τόσο τη ρευστότητα των ταυτοτήτων όσο και τις στρατηγικές χρήσης τους.
Aυτό το βιβλίο είναι η προσπάθεια καταγραφής των περιπετειών της πολιτικής ταυτότητας που γέννησε η έννοια της «κοινωνικής τάξης» – «λαού» στο πλαίσιο της Αριστεράς σε αυτές τις τρεις χώρες, καθώς προσπαθούσαν να προσαρμοστούν, και στο μέτρο του δυνατού να μεταμορφώσουν, τον μεταβαλλόμενο νεωτερικό κόσμο των εθνών-κρατών. Η αριστερά βέβαια είναι διεθνιστική, ιδεολογικά, αλλά πέρα από την ιδεολογία υπάρχει και η ηγεμονική πρακτική στο εσωτερικό των κοινωνιών οι οποίες, στη συγκεκριμένη περίοδο της κρίσης-παρακμής των αποικιακών αυτοκρατοριών και της συγκρότησης των μετα-αποικιακών εθνών-κρατών, είχαν αναγάγει το έθνος σε ηγεμονική ιδεολογία».
 
[Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου, βασισμένο στο προλογικό σημείωμα του Αντρέα Παναγιώτου, υπεύθυνου της Κυπρολογικής σειράς «Ρότσος»]