Το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου σηματοδοτεί τη λήξη μιας μακράς περιόδου ανοιχτών διακρατικών συγκρούσεων. Τα κράτη φαίνεται να χάνουν έκτοτε το μονοπώλιο τους στην κήρυξη του Εχθρού και, επομένως, στην κήρυξη του πολέμου. Σύμφωνα με τη στρατιωτική συζήτηση, πρόκειται για την αρχή μιας νέας φάσης άτακτων ή μικρών πολέμων και ασύμμετρων συγκρούσεων, όπου κάθε είδους μη κρατικές οντότητες διεκδικούν για τον εαυτό τους το δικαίωμα στην κήρυξη του Εχθρού.
Μέσα στο περιβάλλον αυτών των νέων προκλήσεων συγκροτείται και ο κλάδος της αντιεξέγερσης, ως ένα πλέγμα πολιτικοστρατιωτικών θεωριών και τακτικών, με αποστολή τη διαχείριση των ανορθόδοξων απειλών και του πολιτικού τους πλαισίου. Ένας κλάδος που σήμερα ασχολείται εντατικά και με το αστικό περιβάλλον, καθώς, από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και έπειτα, οι ασύμμετρες συγκρούσεις μετακομίζουν σταδιακά στις πόλεις. Λόγοι που σχετίζονται, μεταξύ άλλων, με την ιδιαίτερη μορφολογία τους, την πληθυσμιακή τους πυκνότητα, τις δυνατότητες κάλυψης και το ίδιο το φαινόμενο της παγκόσμιας αστικοποίησης καθιστούν τις πόλεις ένα προνομιακό πεδίο ασύμμετρων συγκρούσεων και ένα ειδικό, εντέλει, αντικείμενο στρατιωτικής έρευνας.
Εκκινώντας από τους συλλογισμούς ενός αμετανόητου υποστηρικτή της κρατικής κυριαρχίας, του Καρλ Σμιτ, και φτάνοντας στα σύγχρονα στρατιωτικά εγχειρίδια του αμερικανικού στρατού -με αναδρομές στα έργα των Σουν Τζου, Κλάουζεβιτς και Τ. Ε. Λώρενς-, οι μικροί πόλεμοι σε μεγάλες πόλεις εξετάζουν κριτικά τη δραστική διεύρυνση του στρατιωτικού αντικειμένου, τη ραγδαία στρατιωτικοποίηση της λειτουργίας των πόλεων και την τρομακτική διάχυση των στρατιωτικών τεχνολογιών και θεωρήσεων στα πεδία της καθημερινότητας - επιλέγοντας, ωστόσο, ως συνειδητή πολιτική αφετηρία την πλευρά της αντι-αντιεξέγερσης.