Στην ξεχωριστή αλληλογραφία που διατηρούσε με τον Πιοτρ Κροπότκιν και τον Φρίντριχ Νίτσε, ο διακεκριμένος κριτικός λογοτεχνίας Γκιόργκ Μπράντες δεν κατά- φερε να πείσει κανέναν από τους δύο ότι είχαν κάτι να κερδίσουν, ο ένας από το έργο του άλλου. Από την πλευρά του, ο Κροπότκιν θεωρούσε τον Νίτσε τοξική επιρροή τα σαγηνευτικά πεζογραφήματά του αποπροσανατόλιζαν τους αναρχικούς, οδηγώντας τους στις πιο εξοργιστικές πράξεις προκειμένου να βιώσουν την έξαψη της παραβατικότητας. Απαντώντας στην πρόταση του Μπράντες, να αναθεωρήσει ο Νίτσε τη δριμεία κριτική του στον αναρχισμό και να δώσει στον Κροπότκιν μια δεύτερη ευκαιρία, ο Νίτσε επέλεξε να παραμείνει σιωπηλός.Το βιβλίο […] συζητά την εκλεκτική συγγένεια μεταξύ αναρχισμού και Νίτσε στην ιστορία των ιδεών και υιοθετεί ένα νιτσεϊκό, αναρχικό πρίσμα, για να εξερευνήσει τον αναρχικό ακτιβισμό, με παράδειγμα, την εξέγερση στην Αθήνα, το Δεκέμβριο του 2008. Μας καλεί να παραμερίσουμε όλα όσα νομίζουμε ότι γνωρίζουμε για τον Νίτσε και τους αναρχικούς και μ’ αυτόν τον τρόπο προσφέρει νέες προοπτικές και για τους δύο. Το Νίτσε και Αναρχισμός δεν θρηνεί μια χαμένη ευκαιρία για φιλοσοφικό προβληματισμό· αντίθετα, διασώζει θαρραλέα μια σχέση και ανοίγει νέες προοπτικές πολιτικής δράσης.