Tί σημαίνει για την ανθρωπότητα στον 21ο αιώνα το φαινόμενο των μαζικών τάφων και των σιωπηλών, απρόσωπων, αποστειρωμένων ενταφιασμών; Τί επιπτώσεις, άμεσες αλλά και μακροπρόθεσμες, μπορεί να έχει τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, η αδυναμία επιτέλεσης του πένθους, με όλο το τελετουργικό που επιβάλλει η κουλτούρα της κοινωνίας την οποία ανήκει ο νεκρός ;
Ποιά η λειτουργία του πένθους στις προνεωτερικές, στις παραδοσιακές κοινωνίες ; Και τί σημαίνει ο αποκλεισμός του νεκρού και του θανάτου από τη ζωή των ανθρώπων στις κοινωνίες της αστικής νεωτερικότητας ; Τί γίνεται με το αδύνατο πένθος για τους νεκρούς της πανδημίας, τους ανθρώπους που πεθαίνουν ολομόναχοι σε συνθήκες καραντίνας και ενταφιάζονται χωρίς το επικήδειο τελετουργικό, κλεισμένοι σε σφραγισμένα φέρετρα σε ομαδικούς τάφους ;
Τί μπορεί να σημαίνουν για τον πολιτισμό μας οι κρύπτες αυτών των νεκρών, εγκιβωτισμένες μέσα στους ζωντανούς ;
Το πένθος και τα ταφικά έθιμα είναι όρος της κοινωνικής ζωής, μέρος του κοινωνικού δεσμού. Η πράξη της Αντιγόνης να θάψει και να πενθήσει τον άταφο αδελφό της, παραβιάζοντας τους νόμους του Κρέοντα, αναδεικνύει το νόημα του ανθρώπινου. Επιτελεί ένα Χρέος προς τον άνθρωπο και τον πολιτισμό.
Από τις απαρχές της ιστορίας του ανθρώπινου είδους, από την εποχή του Νεάντερταλ, τα ταφικά έθιμα έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη δημιουργία της κοινωνίας. Τα ομηρικά έπη, η τραγωδία της Αντιγόνης διδάσκουν πολλά. Το αδύνατο και αξεπέραστο πένθος το δείχνει συγκλονιστικά ο μύθος της Νιόβης, που όταν είδε και τα δεκατέσσερα παιδιά της νεκρά πέτρωσε από τον πόνο, πέτρωσε και ο θρήνος της και τελικά έγινε πέτρα απ’ όπου αναβλύζουν μέρα-νύχτα τα δάκρυά της.
Συνονόματή της η δική μας Νιόβη, θεραπευόμενη στο 18 ΑΝΩ και αργότερα στο Κοινωνικό Ιατρείο, συμπυκνώνει στην τραγική της ιστορία όλα τα μεγάλα ζητήματα του καιρού μας : τα αδύνατα πένθη για τον απόντα πατέρα και τον πρόωρα χαμένο γιο, τη διαρκή περιπλάνηση στον κόσμο της λογικής και της τρέλας, χωρίς να μπορεί να περάσει οριστικά σε κανέναν από τους δύο κόσμους, κουβαλώντας στους ώμους της τον πετρωμένο θρήνο της, μέχρι να χάσει τελικά τη ζωή της τις μέρες της καραντίνας, πέφτοντας από ένα βράχο…
 
 
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
 
Η ψυχίατρος ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΤΣΑ γεννήθηκε το 1947 στη Νέα Αρτάκη Ευβοίας.
Είναι η γυναίκα του Σάββα Μιχαήλ. Σπούδασε Ιατρική στην Αθήνα και Ψυχιατρική στο Παρίσι και στην Αθήνα. Εργάστηκε στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής από το 1974 μέχρι το 2013. Υπήρξε επιστημονική υπεύθυνη της Μονάδας Απεξάρτησης 18 ΑΝΩ μέχρι τη συνταξιοδότησή της. Έκτοτε συμμετέχει στο έργο των Κοινωνικών Ιατρείων. Είναι εκδότρια του περιοδικού Τετράδια Ψυχιατρικής.
Στις Εκδόσεις Άγρα έχουν εκδοθεί τα βιβλία της : Ψάξαμε ανθρώπους και βρήκαμε σκιές. Το αίνιγμα της τοξικομανίας (2001), Η περίπτωση Ευρυδίκη. Κλινική της τοξικομανίας (2006), Ψυχοθεραπεία και τέχνη στην απεξάρτηση. Το « παράδειγμα» του 18 Άνω (2008), Το αδύνατο πένθος και η κρύπτη. Ο τοξικομανής και ο θάνατος (2012), Ταπείνωση και ντροπή. Γυναίκες ταξικομανείς (2013), Παρίες ανάμεσα στους παρίες. Τοξικομανείς και ψυχοπαθολογία (2017).