«Τώρα πια ο Άρης, σαν επίπεδη σφαίρα, απλώνεται από κάτω μας, και εγώ, με γυμνό μάτι, βλέπω περισσότερα απ' όσα δείχνουν οι αστρονομικοί χάρτες των επιστημόνων μας στη Γη. Ο δίσκος του Δείμου γλιστράει πάνω σ' αυτόν το στρογγυλό χάρτη, ενώ ο Φόβος δεν φαίνεται: βρίσκεται τώρα στην άλλη πλευρά του πλανήτη. Όλοι γύρω μου χαίρονται και μόνον εγώ δεν μπορώ να ξεπεράσω την ανησυχία και τη μελαγχολία της αναμονής.
Κοντά, όλο και πιο κοντά... Κανείς δεν είναι σε θέση να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο, όλοι κοιτάζουν προς τα κάτω, όπου ξετυλίγεται ένας άλλος κόσμος, γι' αυτούς αγαπημένος, για μένα γεμάτος μυστικά κι αινίγματα... Μα, πώς εγώ, ακούσιος Κολόμβος αυτού του κόσμου, δεν αισθάνομαι ούτε χαρά ούτε περηφάνια ούτε ακόμη τον εφησυχασμό που οφείλει να προκαλεί η θέα της στεριάς μετά το μακρινό ταξίδι στον ωκεανό του Ασύλληπτου;»

Συνεπαρμένος από τις πολιτικές και επιστημονικές αναζητήσεις του, την τεχνολογική επανάσταση και τις κοινωνικές αναταράξεις της εποχής του, ακάματος οραματιστής ενός μέλλοντος που φτάνει, αλλά δεν έφτασε, και που στις δικές μας πλέον μέρες είναι πιο κοντά από ποτέ ως προς τις επιστημονικές και τεχνολογικές δυνατότητες, ο Μπογκντάνοφ περιγράφει το 1908 ένα συναρπαστικό διαπλανητικό ταξίδι, μια ιδεώδη κοινωνία απόλυτης δικαιοσύνης, ισότητας, ελευθερίας σε όλα τα επίπεδα στον Άρη, (γνωστό από τότε ως Κόκκινο Πλανήτη) και τα αξεπέραστα τείχη που σηκώνει ο κατά πολύ υπολειπόμενος έναντι της τεχνολογικής ανάπτυξης ανθρώπινος ψυχισμός. Δικαίως λοιπόν η σοσιαλιστική ουτοπία του Μπογκντάνοφ εντάσσεται στην πρωτοπορία της επιστημονικής φαντασίας, ενός λογοτεχνικού είδους που έμελλε να γίνει εξαιρετικά δημοφιλές στη διάρκεια του περασμένου αιώνα.