Εξέγερση, αντι-εξέγερση, αντικαπιταλιστική στρατηγική: με αυτά τα ζητήματα καταπιάνεται ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος στην εμπεριστατωμένη μελέτη του για τον Δεκέμβρη του 2008.
 
Ο ελληνικός Δεκέμβρης του 2008 δεν είχε αιτήματα, ιεραρχία ή εκπροσώπους. Ξεκίνησε με τις οργισμένες διαδηλώσεις για το φόνο του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και έφτασε σχεδόν σε κάθε γωνιά της χώρας. Ανησύχησε ξένους ηγέτες, ενέπνευσε εκδηλώσεις αλληλεγγύης στο εξωτερικό, απασχόλησε σημαντικούς διανοούμενους. Έδειξε τα όρια μιας ορισμένης εκδοχής του μαρξισμού, αλλά και αυτά των μεταμοντέρνων πολιτικών θεωριών.
Προάγγελος της κρίσης και των μεγάλων κινητοποιήσεων ως και το 2015, ο Δεκέμβρης ήταν οι επιθέσεις μαθητών σε αστυνομικά τμήματα, οι εργαζόμενοι χωρίς πολιτική και συνδικαλιστική εκπροσώπηση και οι άνεργοι που έκαψαν τράπεζες· η «δεύτερη γενιά» μεταναστών και οι Τσιγγάνοι, αλλά και τα παιδιά των βορείων προαστίων. Ταυτόχρονα, ήταν μια μαυρο-κόκκινη εξέγερση, που προειδοποίησε έγκαιρα για τα όρια της συμβίωσης καπιταλισμού και δημοκρατίας. Τι έμεινε από την προειδοποίηση εκείνη;
Ο Δεκέμβρης δεν έγινε εθνική γιορτή. Δημιουργικός και καταστροφικός μαζί, συσπείρωσε απέναντί του το «μετριοπαθές» Κέντρο και τα (δεξιά) άκρα. Φιλελεύθεροι πολιτικοί, πανεπιστημιακοί και δημοσιογράφοι απαίτησαν «να τελειώνουμε με τη Μεταπολίτευση». Κόμματα και μέσα ενημέρωσης απενοχοποίησαν την κρατική βία και έκαναν την Ακροδεξιά κυβερνητική δύναμη. Έμποροι βρήκαν «προστασία» στους νεοναζί. Καθώς η κρίση συνεχίζεται, δεν πρόκειται για παλιά ιστορία.