Η διαχείριση της πανδημίας, στην Ελλάδα και διεθνώς, αποκαλύπτει το επικίνδυνο κενό μιας αριστερής αντιπολίτευσης μεγάλης εμβέλειας. Το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα συνδέεται αναπόφευκτα με την περίοδο 2015-2019 - με όσα έκανε και δεν έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στην υγεία, την οικονομία, την εκπαίδευση, την εργασία, την κοινωνική πολιτική, τις διεθνείς σχέσεις, το προσφυγικό, το περιβάλλον.
Η αποτίμηση αυτή δεν αφορά πρωτίστως στο παρελθόν, ούτε είναι υπόθεση αποκλειστικά των κοινωνικών επιστημόνων. Καθώς η εν εξελίξει πανδημία δεν ήταν ένας «μαύρος κύκνος», εφόσον οι διαβεβαιώσεις του 2018 για την υπέρβαση της κρίσης και την προστασία των εργαζομένων αποδεικνύονται αβάσιμες, ο δρόμος του «μικρότερου κακού» που διανύθηκε δείχνει από πού ήρθαμε και, κυρίως, πού (δεν) πρέπει να ξαναπάμε: τι επιτεύχθηκε και τι παραχωρήθηκε -αν βοήθησε ή αν έβλαψε η συγκεκριμένη «εμπειρία διακυβέρνησης» το ελληνικό και το διεθνές κίνημα. Τελικά, είναι καλό να κυβερνάει η Αριστερά; Και για ποιον;