Στους Αόρατους ο Μπαλεστρίνι καταπιάνεται με το κίνημα της ιταλικής αυτονομίας. Οι αόρατοι είναι μια ολόκληρη γενιά. Από τα γυμνάσια και τα λύκεια στα πανεπιστήμια, από τις γειτονιές και τα χωριά στα εργοστάσια. Εξεγερμένοι δέκα ολόκληρα χρόνια: από το 1968 μέχρι το 1977, γιατί τόσο κράτησε ο ιταλικός «Μάης». Διαδηλώσεις, απεργίες, καταλήψεις σπιτιών, πολιτιστικά κέντρα, ραδιοφωνικοί σταθμοί, χιλιάδες έντυπα να περνούν κάθε όψη της καθημερινής ζωής από το κόσκινο της κριτικής θεωρίας. Ο ήρωας στο μυθιστόρημα του Μπαλεστρίνι μιλά γι’ αυτό το κίνημα και μάλιστα μετά την καταστολή του, μέσα από τις φυλακές υψίστης ασφαλείας, με αναδρομές στο παρελθόν. Οι αόρατοι είναι αυτοί που ξεχάστηκαν στις φυλακές, όταν η τάξις απεκατεστάθη… 
Κάτι που επίσης αξίζει να επισημανθεί είναι η ιδιότυπη αφηγηματική τεχνική  του Μπαλεστρίνι: καταργεί τα σημεία στίξης και διαιρεί το κείμενο σε στροφές/παραγράφους που παραπέμπουν στο μεσαιωνικό έπος. Με αυτό τον τρόπο καταφέρνει να δώσει στο γραπτό λόγο την αμεσότητα του προφορικού. Έτσι δημιουργεί μια γλώσσα ζωντανή και ρέουσα, συνδυάζοντας τη γλώσσα της καθημερινότητας με τη «γλώσσα» αυτού του ορμητικού κινήματος της αυτονομίας.
Επειδή κάποιοι, μειοψηφία σ’ ένα τόσο μαζικό κίνημα, πήραν τα όπλα (ο Μπαλεστρίνι δεν χαρίζεται καθόλου στους Αόρατους), το κράτος, εν ονόματι της πάταξης της «τρομοκρατίας», με απίστευτους νόμους συρρίκνωσε την ιταλική δημοκρατία, που όπως υποστήριζαν οι πολιτικοί της ήταν «η καλύτερη στον κόσμο». Ειδικοί νόμοι ποινικοποιούσαν οποιαδήποτε «ανατρεπτική» συμπεριφορά, ποινικοποιούσαν ένα ολόκληρο κίνημα. Οι σκευωρίες έγιναν ο κανόνας του καθεστώτος: 60.000 συλλήψεις, 25.000 καταδίκες, το όριο προφυλάκισης έφτασε μέχρι και δώδεκα χρόνια! Η θεωρία των «συγκοινωνούντων δοχείων» στην Ιταλία εφευρέθηκε και στην πλάτη αυτού του κινήματος πρωτοχρησιμοποιήθηκε… Το ήξεραν όλοι ότι  δεν είχε καμιά σχέση με την πραγματικότητα, αλλά βόλευε όλες τις «επίσημες» πολιτικές δυνάμεις και τα μεγάλα μμε που τη νομιμοποιήσανε. 
Εδώ έγκειται και η επικαιρότητα του βιβλίου. Σήμερα που «ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» παγκοσμιοποιείται και όλες οι δυτικές δημοκρατίες συρρικνώνονται, περιστέλλοντας τα ανθρώπινα, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, φωνές σαν του Μπαλεστρίνι, που κάνουν ορατούς τους αόρατους, διασώζουν τον ουμανισμό μας.