Στη μελέτη αυτή γίνεται προσπάθεια ανάλυσης της οπτικής κατασκευής της ανθρώπινης οδύνης σε καιρό πολέμου. Ακολουθώντας την άποψη της Sontag, σύμφωνα με την οποία, ακόμα και σήμερα που η ατέρμονη αναπαράσταση μέσω της τηλεόρασης, του κινηματογράφου, του βίντεο κ.λπ. είναι το φυσικό μας περιβάλλον, η φωτογραφία «προσφέρει έναν γρήγορο τρόπο για να κατανοήσουμε κάτι και μία συμπυκνωμένη μορφή για να το απομνημονεύσουμε», αναλύονται οι φωτογραφίες πολέμου στο συγκείμενο των καθημερινών ειδήσεων, καθώς προσφέρουν ένα πλούσιο ρηματικό και οπτικό πεδίο για τον ερευνητή. Ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε στις σημασιοδοτήσεις των φωτογραφιών και του συγκειμένου τους που δημοσιεύτηκαν στις αθηναϊκές εφημερίδες το Μάρτιο και Απρίλιο 2003 κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Πολέμου στο Ιράκ. Πιο συγκεκριμένα, πραγματοποιείται μια κοινωνιο-σημειωτική ανάλυση των τυπικών μορφών και σημασιοδοτικών πρακτικών των ειδήσεων και εξετάζεται ο τρόπος με τον οποίο συγκροτούνται, μέσω των οπτικών αναπαραστάσεων του «πολέμου» και της «οδύνης», οι σχέσεις εξουσίας μεταξύ των ελληνικών μέσων ως φορέων αναπαράστασης, του υπονοούμενου κοινού και των κοινωνικών ομάδων που αναπαρίστανται.