«Στο βιβλίο μου για το Los Angeles (City of Quartz, 1990) ανέλυσα διάφορες τάσεις στρατιωτικοποίησης του τοπίου της Νότιας Καλιφόρνιας. Τα γεγονότα που ακολούθησαν τις ταραχές του 1992 -μεταξύ άλλων, η τετράχρονη οικονομική ύφεση, μια καταιγιστική μείωση των θέσεων βιομηχανικών εργατών, ένα βαθύ νυστέρι στο κράτος πρόνοιας και το δημοσιοϋπαλληλικό προσωπικό, το κύμα αντιδράσεων κατά των μεταναστών εργατών, η αποτυχία της αστυνομικής μεταρρύθμισης και μια πρωτοφανής έξοδος εκτός των πυλών των μεσοαστικών οικογενειών- απλώς επέτειναν το χωρικών apartheid στο μείζον Λος Άντζελες. Καθώς τα ονειρικά χρόνια πλησιάζουν στο τέλος τους, φαίνεται πολύ πιθανό ότι το Λος Άντζελες του 2019 θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει τον δυστοπικό αντίποδα των περισσότερων από τα παραδοσιακά ιδανικά μας δημοκρατικής μητρόπολης.
Αλλά τι είδους δυστοπικό αστικό τοπίο άραγε, αν όχι αυτό του Blade Runner, θα παρήγαγε εντέλει αυτή η ανεξέλεγκτη αύξηση της ανισότητας, της εγκληματικότητας και της κοινωνικής απόγνωσης: Αντί να ακολουθήσω την πεπατημένη των παραδοσιακών κλισέ και να δω το μέλλον απλώς σαν μια γκροτέσκα Ουελσιανή μεγέθυνση της τεχνολογίας και της αρχιτεκτονικής, δεν θα ήταν άραγε πιο γόνιμο να προβάλω υπάρχουσες τάσεις στην ήδη κατιούσα πορεία τους;»