Το δίπολο Επανάσταση/Αντεπανάσταση παρασύρει την ελληνική κοινωνία σε μια θανάσιμη περιδίνηση, την περίοδο 1943-1945. Ο Πόλεμος, η Κατοχή, η Αντίσταση, στήνουν το σκηνικό μιας μεγάλης και βίαιης κοινωνικής σύγκρουσης καθώς η πλησμονή της ελπίδας για ένα ακαθόριστο μεταπολεμικό «Αλλιώς», εκφρασμένη με το σύνθημα «Λαοκρατία!», διασταυρώνεται με τη συνακόλουθη αντίδραση σ’ αυτή την προοπτική. Το βιβλίο εστιάζει στη μεγάλη πόλη και στον προσφυγικό συνοικισμό, επαναστατική εστία, τόπο συνάρθρωσης του «θέλουμε» και του «μπορούμε».
Η πρόκληση της «αναθεωρητικής Ιστορίας» αποτελεί μόνο την αφορμή γι’ αυτή τη μελέτη, της οποίας βασικό ζητούμενο είναι η κατανόηση του επαναστατικού φαινομένου στον 20ό αιώνα. Τα αριστερά στερεότυπα γίνονται –και αυτά– αντικείμενο κριτικής εξέτασης. Η συζήτηση για τις ευθύνες της ηγεσίας σκοντάφτει συνεχώς σε αυτά καθιστώντας αδήριτη την ανάγκη να κατανοηθούν οι όροι μιας αντιπαράθεσης που ήταν ολόπλευρα πολιτική και όχι απλά στρατιωτική καθώς και η κομουνιστική ταυτότητα, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί στο Μεσοπόλεμο.
 
Ένας στοχασμός για την Επανάσταση μέσα από την Ιστορία