Το σκοπούμενον της διηγήσεώς μου είναι η γραπτή «διάσωσις» μιας «σημαδιακής» δι' εμέ αναμνήσεως, τουτέστιν μιας συναντήσεως η οποία είχεν απωθηθεί εις το έσχατον περιθώριον της μνήμης κινδυνεύουσα να καλυφθή υπό του πέπλου της λήθης, αλλά τελευταίως η ισχύς της σημασίας της την επαναφέρει πεισματικώς εις την επιφάνειαν και είναι ως επιμόνως να μου ζητή να την αποτυπώσω γραπτώς. Ούτως θα επιδοθώ εις την μετ' αναπολήσεως περιγραφήν της δια της ανακλήσεως του χρόνου, των προσώπων και των περιστατικών, επικουρούμενος υπό της υπερεντάσεως της μνήμης. Πρόκειται περί του ιστορικού μιας μικράς εις χρόνον αλλά μακράς εις έντασιν αισθημάτων διαδρομής, ενός συντόμου αλλά μοιραίου οδοιπορικού εις την Πόλιν.
Ο ποιητής Κ.Π. Καβάφης αποφασίζει σε ώριμη ηλικία να αφηγηθεί αναλυτικά υπό τύπον απομνημονευτικού πεζογραφήματος -ασκούμενος παράλληλα στην καθαρεύουσα-, ανακαλώντας από τα βάθη της μνήμης του, την ιστορία ενός σύντομου αλλά μοιραίου για τον ίδιο οδοιπορικού, την εποχή της διαμονής του στο σπίτι του πάππου του στο βοσπορινό Νιχωράκι. Ο ίδιος είναι δεκαεννέα ετών, ο περίπατος διαρκεί λιγότερο από μία ώρα και αντιστοιχεί στην απόσταση από τα τελωνεία του Καράκιοϊ μέχρι την απέναντι παραλία του Εμίνονου δια μέσου της γέφυρας του Γαλατά.
Ο αυτοαναφορικός μονόλογος παρακολουθεί τις σκέψεις και τα συναισθήματα που γεννιούνται στον νεαρό Κωνσταντίνο, τόσο από την ακαταμάχητη γοητεία που του ασκεί η παρουσία του συνομηλίκου του Ανατολίτη συνοδοιπόρου του, προκαλώντας την ερωτική του αφύπνιση, όσο, δευτερευόντως, και από τους μύθους αλλά και τη ζωή της Πόλης απ' την οποία το γένος του εξ ολοκλήρου κατάγεται και στη σαγήνη της οποίας είχε εκείνο τον καιρό παραδοθεί.
 
Ο Θωμάς Κοροβίνης στο αφήγημα αυτό επιδίδεται σε μια πολύ ενδιαφέρουσα άσκηση στο ύφος του Καβάφη, πράγμα που επιχείρησε παλιότερα με τον Παπαδιαμάντη ("Το αγγελόκρουσμα: Η τελευταία νύχτα του κυρ-Αλέξανδρου", Άγρα 2012) και με τον Βιζυηνό ("Το πρώτο φιλί: Ένα απόγευμα του Γιωργάκη Βιζυηνού στο χαρέμι του Αμπντουλαζίζ, Άγρα, 2015).