Βαλήδες και διοικητές έρχονται και παρέρχονται, αλλά ταπεινοί και καταφρονεμένοι ενώνονται και διεκδικούν. Οδομαχίες, βομβαρδισμοί, απεργίες και κινητοποιήσεις. Προστατευόμενοι από την αστυνομία εργατοπατέρες, εξόριστοι συνδικαλιστές, καταδίκες κομμουνιστών για προκηρύξεις και εργάτριες που οργανώνονται. Η πρώτη εργατική Πρωτομαγιά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και το καπνεργατικό συνέδριο πριν από τον Μάη του ’36. Η Βέρμαχτ καταλαμβάνει την πόλη, στρατηγοί συνθηκολογούν, αλλά η νεολαία αντιστέκεται. Μια εφημερίδα, ένα δημοψήφισμα, μια απογραφή κι ένας γάμος. Και βέβαια, το πογκρόμ του Κάμπελ, η σχετική δίκη κι άλλες ενέργειες των τριεψιλιτών πριν και κατά την Κατοχή, όταν κάποιοι σκοτώνονται από την ΟΠΛΑ.
«Οι Στιγμές Σαλονίκης μάς παρουσιάζουν πρόσωπα και γεγονότα μισοξεχασμένα ή παντελώς λησμονημένα (πολλές φορές και συνειδητά διαγραμμένα από τη μνήμη της πόλης από τη “νικήτρια εθνικοφροσύνη”). Και όμως, όλα αυτά και όλοι αυτοί βιώθηκαν και βίωσαν εδώ, στους ίδιους δρόμους, στις ίδιες γειτονιές, στον ίδιο γεωγραφικό χώρο που κινούμαστε και εμείς σήμερα... Ζούμε στο ιστορικό μας παρόν χωρίς να διακρίνουμε τα χιλιάδες αόρατα νήματα που μας συνδέουν με το παρελθόν μας, όχι μόνο το ατομικό αλλά κυρίως το κοινωνικό... Aν τελικά η ιστορία μπορεί να προσφέρει κάτι, αυτό είναι η ένταξη της καθημερινής μικρής, ατομικής εμπειρίας και των στιγμών που τη συγκροτούν στη συλλογική εμπειρία και λειτουργία μεγαλύτερων κοινωνικών σχηματισμών – τάξεων, εθνών, κρατών. Από αυτή την άποψη, οι Στιγμές Σαλονίκης προσφέρονται για γενικότερους προβληματισμούς, γεγονός που καθιστά την ανάγνωσή τους ακόμη πιο ενδιαφέρουσα».
Από τον πρόλογο του Γιώργου Λεοντιάδη