Ένα σπίτι που το καίνε τρεις φορές κι ένα δελφίνι από ρύζι για τη βασίλισσα. Μια θαυματουργή εικόνα της Παναγίας κι ένας πολεμιστής της Αλβανίας σε θάνατο. Μια βέρα που γράφει σαράντα χρόνια ξένο όνομα κι ένα τσουβάλι κεφάλια ανταρτών για μοίρασμα.
Τα παιδιά της Χελιδόνας (1983) επιβάλλουν τον Διονύση Χαριτόπουλο στον χώρο της σύγχρονης πεζογραφίας. Οι αφηγηματικές του ικανότητες στο βιβλίο αυτό έχουν φτάσει σε ζηλευτή ωριμότητα και έχει προωθήσει πολύ τις τεχνικές της αφήγησης. Συμπυκνώνει εδώ μια πλούσια εμπειρία που απόκτησε και από την εκφραστική δοκιμασία, πιστεύω, και από τη μελέτη των παλαιότερων και νεότερων τάσεων και αναζητήσεων. Βλέπει ακόμη τη στενή συνάφεια και αλληλεξάρτηση των ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών καταστάσεων και από την άποψη αυτή η πεζογραφία θεμελιώνεται σε ένα στέρεο θεωρητικό προβληματισμό.
Μέσα από την ατομική και οικογενειακή περιπέτεια περνάει όλη η πρόσφατη ιστορία του τόπου: ο Πόλεμος, η Κατοχή, η Αντίσταση, ο Εμφύλιος και τα νεότερα χρόνια. Ο δραματικός ιστορικός χρόνος αποτελεί τον βασικό αρμό του μυθιστορήματος. H τυπική αγροτική οικογένεια γίνεται στη σκέψη του αναγνώστη η μικρογραφία της νεοελληνικής κοινωνίας με τα πάθη και τις αντιφάσεις της. Έτσι στην ιστορία των Παιδιών της Χελιδόνας είναι συμπυκνωμένη η νεότερη κοινωνική και πολιτική ιστορία του τόπου.
Τέλος, πρέπει να επισημάνουμε την εκπληκτική, τη ζωντανή αφήγηση με έναν ελλειπτικό, αλλά καίριο νεοελληνικό λόγο, που έχει τις ρίζες του στην καλύτερη παράδοση του νεοελληνικού ρεαλισμού.
Γ. Δ. Παγανός, Αναζητήσεις στη σύγχρονη πεζογραφία: Κριτικά μελετήματα (1984 εκδ. Καστανιώτη )