«Ο τρόπος με τον οποίο μας μιλούν για τα οικονομικά, τα κοινωνικά ή ακόμα και τα πολιτικά γεγονότα μας αφήνει ελάχιστες πιθανότητες να αντιληφθούμε τι θέλουν να μας πουν, πόσο μάλλον να κατανοηθούμε τις κρίσεις που μας πλήττουν.
Η ευθύνη ανήκει στην επινόηση μιας νεο-νεογλώσσας. Γιατί μας επαναλαμβάνουν αδιάκοπα ότι η ανεργία είναι κάτι το απαράδεκτο, κι ωστόσο επιτρέπουν τη διαιώνισή της; Γιατί μας λένε ότι η εργασία αποτελεί το μέλλον μας» ενώ εδώ και καιρό αποφεύγουν να της αποδώσουν την αξία που της αρμόζει; Γιατί αρνούνται -τουλάχιστον στην Ευρώπη- να αξιοποιήσουν όλα τα διαθέσιμα εργαλεία της οικονομικής πολιτικής και, αντίθετα, περιχαρακώνονται στις λεγόμενες διαρθρωτικές πολιτικές, που τελικά αποκαλύπτεται ότι στοχεύουν στη μείωση της κοινωνικής προστασίας; Γιατί αποδέχονται την τεράστια αύξηση των ανισοτήτων, τη στιγμή που ισχυρίζονται ότι θέλουν να τις καταπολεμήσουν;
Η γλώσσα που μιλάμε, μέσα από τη στρέβλωσή της, καταλήγει να μεταμορφώνει την πραγματικότητα που αντικρίζουμε, φτάνοντας στο σημείο να αρνείται τον ανθρώπινο πόνο. Αυτή τη γλώσσα τη χειραγωγεί μάλλον η θεωρία, παρά τη χρησιμοποιεί. Αν λοιπόν θέλουμε να επανέλθουμε σε μια λιγότερο καρτερική ή μοιρολατρική αντιμετώπιση του κόσμου, θα χρειαστεί να αποδομήσουμε τη νεογλώσσα και να οικοδομήσουμε εκ νέου μια γλώσσα στην οποία όλοι θα μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας. Μόνο με αυτή την προϋπόθεση θα μπορέσουμε να ασκήσουμε κάποια επίδραση στον κόσμο και στο πεπρωμένο των λαών.
Και μόνο με αυτή την προϋπόθεση θα μπορέσουμε να ελευθερωθούμε από την πολιτική παγίδα που μας έχει στήσει η νεογλώσσα και να ξαναβρούμε τον δρόμο για μια δημοκρατία λιγότερο εύθραυστη από εκείνη που μας οδηγεί στην υποταγή».
Jean-Paul Fitoussi