Το έργο αυτό, αναμφίβολα το κορυφαίο θεωρητικό επίτευγμα του Georges Bataille (όπου, εκτός των άλλων, συνυφαίνονται όλες οι γνωστές θέσεις του για το ιερό, για τον ερωτισμό και για την εσωτερική εμπειρία), υπήρξε από πολλές απόψεις έργο, προδρoμικό για τη σύγχρονη σκέψη: ερμηνεύοντας με λαμπρό τρόπο τις ανθρωπολογικές παρατηρήσεις του Marcel Mauss για το δώρο και τις πρωτόγονες μορφές ανταλλαγής, συνδέοντας αυτά τα δεδομένα με τη θυσία ως κεντρική έκφραση τoυ ιερού σε ποικίλους πολιτισμούς και συνεκτιμώντας τις μεταβαλλόμενες σχέσεις οικονομίας, θρησκείας και πολιτισμικών αξιών που φώτισε ο Max Weber, θα πρωτοστατήσει στην αποδόμηση των αξιωμάτων της αστικής οικονομικής επιστήμης που θεωρούσε την επιδίωξη του κέρδoυς ως περίπου «φυσική» και θα αναδείξει το πρωτείο τής χωρίς συμφέρον δαπάνης, της οργιώδους ανάλωσης και της γιορτής στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας.
Γραμμένο κατά την πρώτη κορύφωση του ψυχρoπoλεμικού κλίματος (1949), το «Καταραμένο απόθεμα» μπορεί σήμερα να φανεί παρωχημένo σε ό,τι αφορά ειδικές επικαιρικές του εκτιμήσεις (π.χ. σχετικά με τη Σοβιετική εκβιομηχάνιση ή το Σχέδιο Μάρσαλ αν ωστόσο κάποιος προσέξει τη βαθύτερη λογική αυτών των αναλύσεων παρακάμπτοντας πολλές επιφανειακές λεπτομέρειες, ίσως βρει ένα εργαλείο που επιτρέπει να καταλάβουμε, αναδρομικά, ποια ήταν η φύση των μηχανισμών αναδιανομής που χαρακτήριζαν το κεϋνσιανό μοντέλο οικονομίας το οποίο εφάρμοζαν απαρεγκλίτως τα δυτικά κράτη όλη τη μεταπολεμική περίοδο, ποια ακριβώς σημασία είχε η εγκατάλειψή τους από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και γιατί, ενόψει αυτού και ιδίως μετά το τέλος των ψυχροπολεμικών ισορρoπιών, ήταν αναπόφευκτη η πιο καταστροφική πορεία του παγκόσμιου καπιταλισμού της οποίας γινόμαστε μάρτυρες σήμερα, στην πρώτη δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα.