Το ροζ του δέρματος, τα ερωτικά πεζογραφήματα του Βαγγέλη Κατσάνη, είναι ένα σπονδυλωτό βιβλίο με καυστικό χιούμορ και απίθανες ανατροπές, που καταγράφει απροσχημάτιστα και χωρίς σεμνοτυφίες τον έρωτα στις διαφορετικές μορφές και εκφάνσεις του, στην εμπορευματικοποίησή του, ακόμα και στις διαστροφές του. Μέσα από σκληρές σκηνές, μέσα από το τερατώδες ον που είναι ο άνθρωπος (για να θυμηθούμε και μια αγαπημένη έκφραση του Κορνήλιου Καστοριάδη), ο Κατσάνης με διαλεκτικό τρόπο αναδεικνύει την άλλη πλευρά του έρωτα: την τρυφερή και ανθρώπινη, αυτήν που αντιστέκεται. Η τρυφερότητα εμφανίζεται μέσα από τη σκληρότητα, όπως ένα γάντι βγαίνει από το χέρι και η εσωτερική του πλευρά εμφανίζεται σαν εξωτερική. 
Ο Κατσάνης με μια απαράμιλλη τεχνική –θεατρικούς διαλόγους που διακόπτονται από εσωτερικούς μονολόγους και ζωντανές κινηματογραφικές εικόνες– η οποία είναι καρπός της θητείας του στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, αναδεικνύει τον έρωτα ως την υπέρτατη έκφραση της ελευθερίας. Ελευθερία την οποία μπορούμε να βιώσουμε ολοκληρωτικά μόνο αν απαλλαγούμε από τις κάθε λογής προκαταλήψεις που μας έχουν φορτώσει όσοι αποστρέφονται, μισούν ή μάχονται το ίδιο τους το σώμα.
Στα 1964 το θεατρικό έργο του «Όταν οι Ατρείδες…» επρόκειτο (μετά από πανελλήνιο διαγωνισμό και πρώτο βραβείο παμψηφεί) να εκπροσωπήσει τη σύγχρονη ελληνική δραματουργία στο Φεστιβάλ Αθηνών. Η γενική πρόβα στο Θέατρο Ηρώδου του Αττικού τελείωσε με το θέατρο περικυκλωμένο από περιπολικά! Το έργο περιείχε υπαινιγμούς για τη βασιλομήτορα Φρειδερίκη και το παλάτι ανάγκασε την Κυβέρνηση να ματαιώσει την παρουσίασή του.