Ως μια από τις σημαντικότερες εκπροσώπους της σύγχρονης ρωσόφωνης (φεμινιστικής) ποίησης, η Γκαλίνα Ρίμπου εστιάζει στις έμφυλες σχέσεις, στη σεξουαλική και ενδοοικογενειακή βία, στα γυναικεία και κουίρ σώματα, στον πόνο, τα τραύματα αλλά και τον πλούτο που εκείνα κουβαλούν. Μιλάει για την άνοδο του εθνικισμού στη Ρωσία, για τα αδιέξοδα της νεολαίας και την ανεργία, για τη βίαιη υποτίμηση της εργασίας και της ζωής του προλεταριάτου, αλλά και για τους αγώνες ενάντια στο «μαύρο φασισταριό», για την αλληλεγγύη μεταξύ των φιληνάδων, για την ώρα που «η αγάπη και η πολιτική γίνονται ένα και το αυτό». Με την ποίησή της ρίχνει «τους σπόρους της διχόνοιας στη νεκρή γλώσσα», επιχειρεί να συνδέσει τη φεμινιστική κριτική με την ποιητική έκφραση, να παράγει γλωσσικούς κόσμους όπου δεν έχουν χώρο η βία και ο τρόμος, πρεσβεύοντας μια ποίηση που «πρώτη της δουλειά [είναι] η προσβολή εξουσίας και η υπονόμευση των θεμελίων της».