Δείχνει μια μεγάλη εμπιστοσύνη όταν τα ποιήματα που γράφει
κανείς μπορεί να τα «υποτιμά» με έναν τόσο ισχνό τίτλο, όπως ο
Παναγιώτης Μηλιώτης με το βιβλίο του «Το σκίτσο στην ντουλάπα».
Ενώ τα ίδια τα ποιήματα, είτε αναφέρονται στον δημόσιο είτε στον
ιδιωτικό χώρο, φέρνουν το σπέρμα και την προοπτική μιας σύνθεσης
που κατά τη φράση του Τερέντιου «τίποτε το ανθρώπινο δεν θα
μπορούσε να της είναι ξένο», όπως το εικονογραφούν άλλωστε δύο
έξοχοι στίχοι: «Γι’ αυτό έφυγες, πιστεύω, την κρίσιμη μέρα / έφυγες
για να βρεις το μέσα σου στο παραπέρα». Εκείνο όμως που βαθιά
εντυπωσιάζει στο βιβλίο του Παναγιώτη Μηλιώτη (το πρώτο του με
τον τίτλο «Μια ανάσα δρόμο» είχε βραβευτεί με το βραβείο «Γιάννης
Βαρβέρης») είναι μια ποιητική συγκρότηση ώστε να συναιρούνται
ως κοινής καταγωγής στοιχεία τα ονόματα του Νίκου Ζαχαριάδη
και της Ηλέκτρας Αποστόλου, που στη μνήμη τους αφιερώνονται δυο
έξοχα ποιήματα, με μότο που πιστώνονται στον Αρχίλοχο, στον Paul
Celan και στον Γιώργο Σεφέρη, καθώς και ένα ποίημα με τίτλο το
όνομα του Νίκου Πλουμπίδη. Το να επιλέγεις ακραιφνώς πολιτικά
πρόσωπα για να εσωτερικοποιείς ποιητικά τον σκοτεινό ιστορικό
ορίζοντα σημαίνει πως η ποίηση είναι η μόνη παρήγορη ανανεωτικά
δύναμη στον κόσμο.

Θανάσης Νιάρχος, Εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»